W związku z sytuacją epidemiologiczną i ze względu na potrzebę zastosowania się do zaleceń zapobiegających rozwojowi pandemii koronawirusa SARS-COV-2, zawieszamy do 26 marca organizację wszystkich wydarzeń w siedzibie Instytutu Teatralnego.

Mamy nadzieję, że niebawem uda się nam poinformować o nowych terminach marcowych wydarzeń i dalszych planach repertuarowych.

____________________

Zapraszamy na trzecie spotkanie w ramach cyklu wykładów Patryka Kenckiego Teatr Staropolski. Re: Konstrukcje. Tym razem poświęcimy je zagadnieniu staropolskich przedstawień akademickich. Zapraszamy 19 marca o godz. 18:00.

Na początku XVI stulecia narodził się w Polsce teatr nowożytny. Zaczęło się od zainteresowania akademików komedią antyczną, a następnym krokiem były już inscenizacje łacińskich sztuk pisanych przez współczesnych im humanistów. W ten oto sposób w 1522 roku doprowadzono do wystawienia na Wawelu utworu Iacoba Lochera "Iudicium Paridis". Przedsięwzięcie było owocem współpracy krakowskiej uczelni z ośrodkiem władzy. Dwadzieścia lat później ukazało się spolszczenie sztuki Lochera zatytułowane "Sąd Parysa królewica trojańskiego" a stanowiące zapowiedź narodzin polskiego dramatu.

Wychodząc od przedstawień organizowanych przez akademików, spróbujemy więc przyjrzeć się rozwojowi polskiej twórczości dramatycznej doby renesansu. Przywołamy zarówno dzieła reprezentujące dramat nieregularny (twórczość Mikołaja Reja), jak i te należące do nurtu klasycznego z "Odprawą posłów greckich" Jana Kochanowskiego na czele.

__________

Comiesięczne spotkania poświęcone teatrowi staropolskiemu stanowią okazję do przyjrzenia się widowiskom ukształtowanym przez różne ośrodki władzy (Kościół, dwór, szkoła), powstałym w wyniku ich współpracy bądź też w opozycji do nich.

Wykłady są próbą prześledzenia przemian estetycznych w staropolskiej sferze widowiskowej, przy wzięciu pod uwagę i społecznego środowiska zjawisk, i czasu ich funkcjonowania. Przyglądając się importowaniu obcych osiągnięć kulturowych, łatwiej przychodzi odpowiedzieć nam na pytania o specyfikę rodzimych widowisk. Ważnym zadaniem projektu jest bowiem próba określenia, jak prezentuje się (staro)polskie „ciało widowiskowe”.