WYSPIAŃSKI. NIKT MNIE NIE ZNA: KLĄTWA
JAKIMIAK / ADAMIECKA
Jak robić „Klątwę” po „Klątwie”?
Po co robić „Klątwę” po „Klątwie”?
Czy „Klątwa” po „Klątwie” powinna być „Klątwą” o tej „Klątwie” czy o tamtej „Klątwie”?________________________________
Zapraszamy Państwa na wieczór w teatrze, w trakcie którego postaramy się sprawdzić, czy można robić teatr po „Klątwie”, a w szczególności – „Klątwę” po „Klątwie”. Nie możemy obiecać wiele, bo wiele może się nie spełnić, ale zrobimy wszystko, żeby nie dokonywać nieuzasadnionych eksperymentów ani nie przełamywać zwyczajowego podziału ról, ani nie odchodzić nazbyt daleko od literatury. Mimo że mowa będzie o klątwie i będziemy posługiwać się słowami „Klątwy”, będziemy się starać, żeby nie zapanowały jakieś złowrogie nastroje, niesmaczne żarty i żeby nie wdarły się złośliwości. Zaczniemy klasycznie, skończymy klasycznie, może dowiemy się, co takiego może kryć się w Klątwie, o co to całe zamieszanie, po co było to rozdmuchiwać, w końcu było tak spokojnie, a niczego i tak nie da się zmienić, a już na pewno nie w teatrze.
Tekst i reżyseria: Agnieszka JakimiakDramaturgia: Agata AdamieckaWspółpraca choreograficzna: Agnieszka KrystWystępują: Karolina Adamczyk, Aleksandra Matlingiewicz, Justyna Wasilewska
Po pokazie zapraszamy na dyskusję z udziałem twórczyń i badaczek – Katarzyny Czeczot i Ewy Majewskiej.
WSTĘP WOLNY
ADRES:
Instytut Teatralnyim. Zbigniewa Raszewskiegoul. Jazdów 100-467 Warszawa
NIKT MNIE NIE ZNA. WYSPIAŃSKI
Kolejną odsłonę cyklu czytań scenicznych NIKT MNIE NIE ZNA poświęcamy tekstom Stanisława Wyspiańskiego. Zasadą projektu jest inicjowanie dialogu oraz integrowanie pracy badawczej i poszukiwań artystycznych. Mamy poczucie, że właśnie w przypadku dramaturgii Wyspiańskiego, tak silnie splecionej z praktyką sceniczną autora, uruchamianie takiego dialogu może przynieść interesujące rezultaty. Niektóre teksty ujawniają wręcz niemożliwość zrozumienia ważnych aspektów twórczości Wyspiańskiego bez ich praktycznego przebadania z udziałem aktorów. Dotyczy to w szczególności rytmiki i muzyczności tekstów, ale także sfery obrazowania. Czytania sceniczne pozwolą uwzględnić te aspekty, co może odsłonić nowe sposoby rozumienia dzieł Wyspiańskiego i prowadzić do odnowienia jego obecności we współczesnej kulturze.
Proponujemy sceniczną lekturę sześciu tekstów, z jednym wyjątkiem niemal nieobecnych w teatralnym obiegu. To, co się wydarzy na scenie Instytutu Teatralnego, z pewnością dalekie będzie od filologicznej interpretacji i specjalistycznych sporów badaczy literackiej spuścizny. Za pomocą wybranych tekstów teatr objawi się jako medium zbiorowych afektów, przestrzeń, w której rozbrzmiewają dźwięki zbiorowej nieświadomości i daje się słyszeć Logos. Kobiecy głos i sadomasochistyczne pragnienia wspólnoty, relacja państwa i kościoła, gender, zmierzch Europy, kryzys uchodźczy, Wielka Wojna, śmierć: to, co jest w Polsce do myślenia.
Projekt finansowany w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016 – 2018.
Projekty
NIKT MNIE NIE ZNA. WYSPIAŃSKI
Cykl czytań scenicznych NIKT MNIE NIE ZNA poświęcamy tekstom Stanisława Wyspiańskiego.
