Opowiem Wam swoją historię. O moim życiu na scenie i w kulisach. O ludziach, którzy mnie otaczali – moich mistrzach i przyjaciołach. O tym, co mnie ukształtowało i o tym, co zawsze było mi bliskie. Podzielę się z Wami moim życiowym doświadczeniem, nie skrywając się za żadną maską. To jest dzisiaj moja rola.
Spotkanie, które poprowadzi Rafał Sławoń,odbędzie się 19 maja 2014 roku o godzinie 18:00w Instytucie Teatralnym.
wstęp wolny
ZOFIA KUCÓWNA podobno długo wahała się między Akademią Sztuk Pięknych a Szkołą Teatralną. Opatrzność szczęśliwie zrządziła, że zdecydowała się jednak na krakowską PWST. Debiutowała w roku 1955w „Balladach i romansach” według Adama Mickiewicza na scenie Teatru Młodego Widza w Krakowie. Potem był Lublin i Teatr im. Juliusza Osterwy, w którym zwróciła na siebie uwagę rolą Nory w „Domu Lalki” Ibsena, skąd po dwóch sezonach przeniosła się do stolicy. Nie sposób wyliczyć tu wszystkich kreacji jakie stworzyła na deskach warszawskich teatrów: Ateneum, Narodowego, Powszechnego i Współczesnego. Niemniej nie sposób również nie wspomnieć choćby kilku do dziś pozostających w pamięci teatromanów: Panny Młodej w „Weselu” Wyspiańskiego, Soni w „Zbrodni i karze” Dostojewskiego, Diany w „Fantazym” Słowackiego, Berty w „Wygnańcach” Joyce’a,Marii w monodramie Iredyńskiego, Maszy w „Trzech siostrach” Czechowa czy Charlotty w „Letycji i lubczyku” Schaeffera. Nie sposób również nie zauważyć, że na artystyczne wybory Zofii Kucówny największy wpływ zdawał się mieć Adam Hanuszkiewicz, przez jednych uznawany za twórcę nowego języka teatralnego, przez innych za największą zakałę polskiego teatru. Krytycy niezmiennie podkreślali, że Zofia Kucówna na scenie zawsze pozostaje sobą i ten osobisty ton właśnie zdaje się kluczem do zrozumienia jej aktorstwa. Do filmu, jak sama przyznaje, nigdy szczęścia nie miała, ale w telewizji odnalazła się już doskonale; i to nie tylko w Teatrze Telewizji, ale także chociażby w genialnym cyklu „Opowieści mojej żony” na podstawie opowiadań Żuławskiego. Warto też przypomnieć, że sama Kucówna jest autorką bardzo popularnych autobiograficznych książek: „Zatrzymać czas”, „Zdarzenia potoczne”oraz „Szara godzina”. Ostatnią częścią autobiografii aktorka pożegnała się ze swoją teatralną publicznością.
MOJA HISTORIA to cykl rozmów z najwybitniejszymi artystami teatru, ludźmi różnych specjalności i zawodów. Spotkania z aktywnym udziałem publiczności odbywają się raz w miesiącu w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego. Biograficzna opowieść naszego bohatera opatrzona jest materiałami ikonograficznymi – zdjęciami, filmami i nagraniami radiowymi. Do rozmowy zaproszeni są również goście specjalni, których pytania i refleksje pozwalają skierować uwagę na szczególnie interesujące zagadnienia. Rozmowy są rejestrowane i – jako materiał dokumentacyjny – przechowywane oraz prezentowane w wirtualnym archiwum.
