Patron

Zbigniew Raszewski był jednym z największych uczonych w najnowszej historii kultury polskiej. Napisał książki, które można nazwać kamieniami milowymi w dziejach wiedzy o teatrze, nauki, którą stworzył.

Studia polonistyczne ukończył w 1949 na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie także w 1951 uzyskał tytuł doktora. Do 1953 pracował jako asystent profesora Zygmunta Szweykowskiego, który był dla młodego naukowca ważnym autorytetem, a następnie został przyjęty przez Leona Schillera do Sekcji Teatru Państwowego Instytutu Sztuki PAN w Warszawie. Z tą instytucją związany był najpierw jako docent, a później profesor, do końca życia. Od początku zaczął pracować w redakcji  „Pamiętnika Teatralnego”, stając się z czasem jego redaktorem naczelnym. Zredagował 36 roczników tego pisma (od 1956 wraz z Bohdanem Korzeniewskim), nadając mu rangę jednego z najciekawszych periodyków tego typu w Europie. Celem nadrzędnym redaktora było gromadzenie i porządkowanie wiedzy o teatrze w Polsce.

Zakres zainteresowań  Zbigniewa Raszewskiego był ogromny. Badał dzieje teatru polskiego od średniowiecza (Staroświecczyzna i postęp czasu, PIW, Warszawa 1963) do współczesności (Dejmek „Pamiętnik Teatralny” 1981, z.3-4 1981), od historii  i teorii dramatu (Partytura teatralna „Pamiętnik Teatralny” 1958, z.3-4) do teorii widowiska (Teatr w świecie widowisk, Krąg, Warszawa 1991), od architektury sceny do sztuki aktorskiej i reżyserii. Pisał monografie i syntezy, szkice i przyczynki, recenzje i noty. Najdonioślejszym efektem jego wieloletnich badań były dwie fundamentalne prace, które ugruntowały pozycję wiedzy o teatrze jako odrębnej dziedziny nauki. Pierwsza to dwutomowa biografia ojca polskiej sceny narodowej Wojciecha Bogusławskiego (Bogusławski, PIW, Warszawa  1972), druga to  Krótka historia teatru polskiego (PIW, Warszawa 1977) – całościowe, fundamentalne ujęcie dziejów naszej sceny od jej prapoczątków do roku 1939.