W Galerii IT obejrzeć można niewielką, symboliczną wystawę, przypominającą jednego z największych tancerzy polskich XX wieku – Gerarda Wilka. Wystawa znajduje się w przeszklonej przestrzeni, przy wejściu głównym do Instytutu, dzięki czemu istnieje możliwość przyjrzenia się jej z zewnątrz.
W tym roku mija dwadzieścia pięć lat od przedwczesnej śmierci Gerarda Wilka. Prezentowane fotografie upamiętniające tancerza pochodzą z prywatnego zbioru Zofii Rudnickiej, która wspomina go:
W latach 60. był jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w świecie artystycznym Warszawy. Urodziwy i charyzmatyczny tancerz w ciągu zaledwie kilku lat zyskał niezwykłą popularność. Popularność atrakcyjnego artysty, wspaniałego tancerza, ale i idola, celebryty tamtych czasów. Uosabiał typ współczesnego chłopaka, osoby niezależnej, pełnej energii i artystycznego charme’u.
Przyjechał do Warszawy z bytomskiej Szkoły Baletowej jako ktoś rokujący dobrze na przyszłość. Okazał się być bardzo zdolnym i kreatywnym tancerzem. Po maturze zaczął pracę w Operze, która miała wówczas siedzibę na Nowogrodzkiej – sezon przed otwarciem po odbudowie Teatru Wielkiego w Warszawie w 1965 roku. Szybko doszedł do znaczących ról i stanowiska pierwszego solisty. Zatańczył główne partie w baletach klasycznych – Alberta w „Giselle”, „Zygfryda” w Jeziorze łabędzim, Basilia w „Don Kichocie”, Księcia w „Kopciuszku”, Romea w „Romeo i Julii” i tytułowego Spartakusa. Wkrótce został partnerem primabaleriny Marii Krzyszkowskiej. Otrzymywał wspaniałe recenzje. Tańczył jednak również inny repertuar, występując w telewizji i na estradzie. Tam robił furorę jako partner Krystyny Mazurówny w tańcu współczesnym, nowoczesnym, rozrywkowym. W aksamitnym garniturze, z burzą włosów, poruszający się zmysłowo tancerz rozpalał wyobraźnię widzów.
Występował też w filmach telewizyjnych. Najważniejszym były „Gry” w reżyserii Grzegorza Lasoty z choreografią Conrada Drzewieckiego i plastyczna oprawą Xymeny Zaniewskiej i Mariusza Chwedczuka. Pokazał w nim swoje możliwości w tańcu współczesnym. W roku 1970 spełniło się jego marzenie. Zaangażował się do Ballet du XXe Siécle Maurice’a Béjarta w Brukseli – najlepszego w tym czasie zespołu baletowego na świecie. Tańczył tam przez jedenaście lat na stanowisku solisty w kilkudziesięciu choreografiach mistrza, jakim był niewątpliwie Maurice Béjart. Zespół występował na całym świecie, wzbudzając entuzjazm spektaklami i perfekcją tancerzy.
W 1981 roku artysta zdecydował o zakończeniu kariery tancerza i został pedagogiem baletu. Prowadził lekcje w zespołach baletowych w całej Europie m. in. w Lyonie, w Brukseli, we Florencji, w Monachium, we Frankfurcie, w Monte Carlo. Przyjeżdżał także do Polski, zapraszany do macierzystego teatru. W 1994 roku wyreżyserował w Teatrze Wielkim operę „Werther” Julesa Masseneta. Było to kolejne spełnione marzenie. Kochał operę i był wielkim znawcą tej sztuki. Niestety choroba pokrzyżowała dalsze plany. Gerard Wilk zmarł 28 sierpnia 1995 roku w Paryżu.
