W dniach 8-11 października 2022 w Warszawie odbędzie się XVI Międzynarodowy Festiwal Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych „Lalka Też Człowiek”, organizowany przez stowarzyszenie Unia Teatr Niemożliwy. Festiwal uznawany jest za jedno z najważniejszych wydarzeń poświęconych teatrowi alternatywnemu. Część spektakli odbędzie się w przestrzeni Instytutu Teatralnego. Na wydarzenie obowiązują bezpłatne wejściówki.
SPEKTAKLE PREZENTOWANE W INSTYTUCIE TEATRALNYM
8.10, godz. 20:00 | spektakl „Bezimienny/Nieznany” Fundacji Gra/nice
Spektakl jest inspirowany literaturą z serii „Wojny dorosłych, historie dzieci”, powieścią graficzną „Przybysz” Shaun Tan’a, „Wędrówką Nabu” Jarosława Mikołajewskiego oraz wspomnieniami emigrantów. Projekt z pogranicza teatru lalek, teatru wizualnego, teatru fizycznego oraz tańca w powietrzu porusza trudne aspekty współczesnej migracji. Twórcy za pomocą obrazu pozbawionego słowa odkryją osobisty bagaż doświadczeń bezimiennych bohaterów, zmuszonych okolicznościami, które nigdy nie powinny się wydarzyć do opuszczenia swojej ojczyzny. Zabiorą Was w podróż, której końca nie możecie być pewni.
Pomysł i realizacja: Łukasz Batko
Opieka reżyserska: Magdalena Miklasz
Scenografia: Anna Adamiak, Radosław Pacholczyk, Fundacja Gra/nice
Muzyka: Łukasz Batko
Lalki: Justyna Bernadetta Banasiak
Kostiumy: Renata Batko
Wizualizacje: Piotr Osak
Ilustracje: Marta Kazimierczak
Plakat: Monika Kryszczyńska
Światło: Mariusz Rapała
9.10, godz. 17:00 | monodram „Spotkanie” Ewy Doan
Tytułowe „Spotkanie” to konfrontacja Córki z cząstkami własnego Ojca, w szerokim i wąskim rozumieniu tego słowa. Te cząstki to żywe cienie, przed którymi uciekała całe życie. Rosły w niej, żywiły się nią, piły aż niemal uschła. Jak odnaleźć się w przestrzeni pustki, w której wspomnienia stale ewoluują i nic nie jest takie jak się wydaje? Jak się uwolnić od wewnętrznych reprezentacji figury ojca? Czy to jest w ogóle możliwe?
„Spotkanie” powstało na podstawie 38 anonimowych ankiet, zawierających 11 pytań o relację Ojciec–Córka. Wypełniły je kobiety w różnym wieku. Pytania i odpowiedzi posłużyły jako punkt wyjścia i inspirację. To dzięki zebranemu doświadczeniu kobiet, których łączy społeczna rola Córki, powstał ten spektakl.
Opieka artystyczna: Błażej Piotrowski
Muzyka: Marcin Nagnajewicz
Konsultacje plastyczne: pracownia plastyczna, krawiecka i Karolina Krot
Konsultacje literackie: Iwona Mocarska
Światła: Julia Kolanek
Muzyka: Marcelina Budz
9.10, godz. 18:00 | spektakl plenerowy „Tańcząc ku korzeniom” Teatru AKT
„Tańcząc ku korzeniom” przybliża człowieka do świata przyrody i zaciera granice pomiędzy życiem i sceną. Opiera się na poszukiwaniu naturalnego ruchu na styku człowiek-natura, ekspresji emocji, podejmowaniu dialogu z uniwersum. Podążanie za wewnętrznymi obrazami i impulsami związanymi z życiem kwiatów, drzew, ich związkom z życiem człowieka pozwoli głęboko zanurzyć się w ciele i uzewnętrzniać to, co wyłania się w głębi podświadomości. Taniec czerpiący z podświadomości, podobnie jak rytuał – daje możliwość transgresji, staje się działaniem o kosmicznym znaczeniu podejmowanym w imieniu wspólnoty. Ekoperformens nawiązywał będzie do teorii nadmarionety Gordona Craiga, szczególnie poprzez wielofunkcyjność aktora, stylizację gry aktorskiej poprzez marionetyzowanie postaci, a także gry aktorskiej pozbawionej egoizmu, oddającej się zbliżeniu świata przyrody i świata człowieka na progu rozpoczynającej się jesieni. „Tańcząc ku korzeniom” powstał dzięki współpracy Anny Ługowskiej i Katarzyny Markowskiej ze Sztuki Ciała i Marka Kowalskiego z Teatru Akt.
Oprawa muzyczna: Bartosz Ługowski.
Występują: Anna Ługowska, Katarzyna Markowska, Marek Kowalski, Bartosz Ługowski
9.10, godz. 19:00 | spektakl „Cudowni mężczyźni z korbką” Adama Walnego
„Cudowni mężczyźni z korbką” to spektakl, który nawiązuje do tytułu filmu Jiříego Menzla o początkach objazdowej kinematografii. Nawiązanie jest świadome, ponieważ Adam Walny wykorzystuje w spektaklu autorską technikę kina manualnego. Zarówno treść spektaklu oparta na cyklu poezji Andrzeja Waligórskiego „Błędny rycerz”, jak i specyfika techniki kina manualnego (teatr cieni) z filmem słynnego czeskiego reżysera, nie mają już nic wspólnego. Sam spektakl to kilka etiud połączonych wspólnym bohaterem: Zenkiem Dreptakiem, postaci obecnej w twórczości Waligórskiego w rozmaitych odsłonach (w wersji współczesnej autorowi, jak i w średniowiecznym kostiumie) i doskonale obnażającej wszechobecne w naszej rzeczywistości przywary i problemy.
