Konferencja Taranterra. W rytualnym kręgu poświęcona jest tarantelli i tarantyzmowi – tradycyjnemu tańcowi i związanym z nim rytuałom opętania stanowiącym wciąż żywe dziedzictwo kulturowe regionu Salento w południowych Włoszech.
W czasie konferencji specjaliści z Polski i Włoch mówić będą o tarantyzmie i jego kontekstach kulturowych. Konferencja, będąca częścią projektu współorganizowanego z Ośrodkiem Dokumentacji i Badań Twórczości Tadeusza Kantora „Cricoteka” w Krakowie, jest poświęcona pamięci zmarłego przed rokiem wybitnego znawcy tarantyzmu prof. Luigiego A. Santoro.
Informacje o warsztatach w Cricotece (9-10 czerwca)
WSTĘP WOLNY
ADRES
Instytut Teatralnyim. Zbigniewa Raszewskiegoul. Jazdów 100-467 Warszawa
TEMATY WYSTĄPIEŃ
1. Marcin Jacek Kozłowski (Uniwersytet Adama Mickiewicz w Poznaniu, Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej)Od Tócatl do Spidermana. Symbolika pająka wśród ludności Ameryk
2. dr Katarzyna Woźniak (Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Instytut Neofilologii, Katedra Języka i Kultury Włoskiej)Jedna, żadna i sto tysięcy. Włoszka jako medium
3. dr Dorota Sosnowska (Uniwersytet Warszawski, Instytut Kultury Polskiej, Zakład Teatru i Widowisk)Czarna zgryzota. Tarantyzm i inne fenomeny transowe w kontekście black studies
4. Alessandro Santoro (Università del Salento, Dipartamento de Beni Culturali)Czytanie fragmentu (rozdział La mia nonna) ostatniej książki Luigiego A. Santoro Te la racconto io la taranta
5. Katarzyna Winiarska-Ścisłowicz (Uniwersytet Jagielloński, Wydział Polonistyki, Katedra Teatru i Dramatu)Tarantyzm w kadrze filmowym. Viaggio a Galatina Luigiego A. Santoro
6. Prof. Dariusz Czaja (Uniwersytet Jagielloński, Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej)Fragment pracy o muzyczności tarantyzmu i powrotach Dionizosa (tekst odczytany)
7. Maristella Martella (Salento)Tarantyzm dziś. Recepcja transu tarantystycznego w teatrze
PROF. LUIGI A. SANTORO
LUIGI A. SANTORO przez całe życie zajmował się teatrem. Był jednym z jego najbardziej cenionych teoretyków a także promotorem najważniejszych praktyk teatralnych w Salento (Południowe Włochy): od założenia uniwersyteckiego centrum teatralnego ‘Oistros’, które zapoczątkowało w Salento teatr poszukiwań i działania związane z animacją teatralną, po działania teatralne Cartucciego, Odin Teatret Eugenio Barby, Living Theatre, aż do powrotu Carmelo Bene. Uczeń Alessandro d’Amico, wykładał historię teatru i widowisk od momentu założenia kierunku; wykładał również historię i krytykę kina. Przyczynił się do powstania centrum integracji na Università del Salento. Zwieńczeniem długiej pracy badawczej, skupionej na teatrze jako preferowanej metodzie czynnej integracji, było objęcie funkcji delegata rektora do spraw grup zagrożonych wykluczeniem, którą pełnił aż do śmierci. Znaczący był jego wkład w badania na temat terytorium i Tarantyzmu poprzez intensywną działalność jako publicysta i polemista licznych dzienników. Jako reżyser zrealizował wiele spektakli teatralnych, radiowych i telewizyjnych (Per esempio, Giobbe e il signor K., Emigrazione è…, Tre suoni della poesia, Il sacco di Otranto, Viaggio a Galatina, Il tessitore di nuvole, ecc…) i opublikował wiele tekstów teoretycznych i sprawozdań (Vedere lo spettacolo subalterno, La rassa a bute, Il veleno del teatro, In corso d’Opera vol. 1, 2, 3, 4, ecc…). Tuż przed śmiercią opublikował swoje ostatnie i, najprawdopodobniej najbardziej złożone, dzieło S/conerto per Europa. Canovacci per teatri senza spettacolo in forma di poema.
