Opowiem Wam swoją historię. O moim życiu na scenie i w kulisach. O ludziach, którzy mnie otaczali – moich mistrzach i przyjaciołach. O tym, co mnie ukształtowało i o tym, co zawsze było mi bliskie. Podzielę się z Wami moim życiowym doświadczeniem, nie skrywając się za żadną maską. To jest dzisiaj moja rola.
Cykl rozmów z najwybitniejszymi artystami teatru, ludźmi różnych specjalności i zawodów. Biograficzna opowieść bohatera opatrzona jest materiałami ikonograficznymi – zdjęciami, filmami i nagraniami radiowymi. Bohaterką najbliższego spotkania będzie aktorka Danuta Szaflarska. Prowadzenie: Mike Urbaniak.
DANUTA SZAFLARSKA urodziła się w 1915 roku we wsi Kosarzyska na Sądecczyźnie, jako poddana cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa. Trwała właśnie pierwsza wojna światowa, w wyniku której Polska powróci niedługo na mapę Europy.
Mała Danusia kocha wiejskie życie, uwielbia biegać na boso po lasach, łąkach i przesiadywać nad strumieniem. Ten sielski żywot kończy się, kiedy umiera jej ojciec, i matka decyduje o wyprowadzce do Nowego Sącza, gdzie panna Szaflarska kończy szkołę, by po maturze wyjechać do Krakowa. Tam Danuta zaczyna studia w Wyższej Szkole Handlowej, ale koledzy i koleżanki studiujący w Warszawie namawiają ją, by je porzuciła i zajęła się tym, do czego jest stworzona – aktorstwem. Szaflarska ich na szczęście słucha i wyjeżdża do stolicy, do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Kończy go w roku 1939, nieszczęśliwym bardzo. Nadchodzi bowiem kolejna wojna światowa, która zastaje Szaflarską w Wilnie, gdzie młoda absolwentka PIST-u zaczyna swoją karierę w Teatrze na Pohulance. Przez kolejne lata aktorka występuje w teatrach konspiracyjnych, jest łączniczką w powstaniu warszawskim. Po wojnie gra początkowo w Starym Teatrze w Krakowie, by szybko przenieść się do Teatru Kameralnego w Łodzi i w 1949 roku powrócić do Warszawy – do Teatru Współczesnego. Jej kolejne teatralne przystanki to Teatr Narodowy (1954-66), Teatr Dramatyczny (1966-85) i TR Warszawa, w którym gra z powodzeniem od 2000 roku do dzisiaj. Ale miłość do teatru nie była większa od miłości do filmu, szczególnie po wojnie. Szaflarska zagrała w pierwszym powojennym – dziś legendarnym – filmie Zakazane piosenki w reżyserii Leonarda Buczkowskiego, partnerował jej Jerzy Duszyński. Rola Haliny Tokarskiej przyniosła jej wielką popularność, Szaflarska znalazła się na okładce pierwszego numeru „Filmu”. Dwa lata później, w roku 1948, na ekrany kin wszedł kolejny film Buczkowskiego pod tytułem Skarb, sława aktorki stała się jeszcze większa. Kiedy Szaflarska weszła w wiek dojrzały, kino nie było dla niej już tak łaskawe. Powróciła do niego w wielkim stylu dopiero jako starsza kobieta, w latach 90-tych, rolami w filmach Doroty Kędzierzawskiej: Diabły, diabły oraz Nic i powtórnie, w latach dwutysięcznych, rolą Anieli w Pora umierać. Dzisiaj, kończąc sto lat, Danuta Szaflarska nie zwalnia nawet na chwilę. Gra w filmie i teatrze, zachwycając kolejne pokolenia widzów, które kochają ją bezwarunkowo. /Mike Urbaniak/
Mike Urbaniak jest dziennikarzem kulturalnym, krytykiem teatralnym, autorem rozmów z wybitnymi postaciami polskiej kultury, głównie teatru. Współpracuje w wieloma tytułami prasowymi, na stałe pisze do „Wysokich Obcasów” i weekendowego magazynu Gazeta.pl, a w Polskim Radiu RDC prowadzi m.in. autorski program „Pan od kultury”. Jest członkiem Komisji Artystycznej Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Rozmowy są retransmitowane w Polskim Radiu RDC.
WSTĘP WOLNY
liczba miejsc ograniczona
PARTNERZY: