NIKT MNIE NIE ZNA. WYSPIAŃSKI
Requiem – odprawianie scenicznePassini/Kosiński
Pierwsze z cyklu scenicznych czytań dramatów Stanisława Wyspiańskiego w kolejnej odsłonie projektu „Nikt mnie nie zna”. Requiem to tajemniczy, niewydany za życia autora tekst powstały w roku 1901. W Dziełach zebranych opublikowany wśród utworów prozą, ma oczywisty charakter poetycki i bardzo nieoczywisty potencjał dramatyczny i teatralny. Requiem to – jak napisała Ewa Miodońska–Brookes – „ćwiczenie ze śmierci”. Tak też chcemy o nim myśleć i tak je na scenie przywołać na początek cyklu, którego celem są ćwiczenia w myśleniu Wyspiańskim. Wydaje nam się, że zacząć trzeba właśnie od śmierci i radykalnej zmiany perspektywy, którą wprowadza w naszą krótkowzroczną teraźniejszość.
Reżyseria: Paweł PassiniWspółpraca dramaturgiczna: Dariusz Kosiński
WSTĘP WOLNY
ADRES:
Instytut Teatralnyim. Zbigniewa Raszewskiegoul. Jazdów 100-467 Warszawa
NIKT MNIE NIE ZNA. WYSPIAŃSKI
Kolejną odsłonę cyklu czytań scenicznych NIKT MNIE NIE ZNA poświęcamy tekstom Stanisława Wyspiańskiego. Zasadą projektu jest inicjowanie dialogu oraz integrowanie pracy badawczej i poszukiwań artystycznych. Mamy poczucie, że właśnie w przypadku dramaturgii Wyspiańskiego, tak silnie splecionej z praktyką sceniczną autora, uruchamianie takiego dialogu może przynieść interesujące rezultaty. Niektóre teksty ujawniają wręcz niemożliwość zrozumienia ważnych aspektów twórczości Wyspiańskiego bez ich praktycznego przebadania z udziałem aktorów. Dotyczy to w szczególności rytmiki i muzyczności tekstów, ale także sfery obrazowania. Czytania sceniczne pozwolą uwzględnić te aspekty, co może odsłonić nowe sposoby rozumienia dzieł Wyspiańskiego i prowadzić do odnowienia jego obecności we współczesnej kulturze.
Proponujemy sceniczną lekturę sześciu tekstów, z jednym wyjątkiem niemal nieobecnych w teatralnym obiegu. To, co się wydarzy na scenie Instytutu Teatralnego, z pewnością dalekie będzie od filologicznej interpretacji i specjalistycznych sporów badaczy literackiej spuścizny. Za pomocą wybranych tekstów teatr objawi się jako medium zbiorowych afektów, przestrzeń, w której rozbrzmiewają dźwięki zbiorowej nieświadomości i daje się słyszeć Logos. Kobiecy głos i sadomasochistyczne pragnienia wspólnoty, relacja państwa i kościoła, gender, zmierzch Europy, kryzys uchodźczy, Wielka Wojna, śmierć: to, co jest w Polsce do myślenia.
Projekt finansowany w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2016 – 2018.
Kolejne czytania:
8 grudnia 2016, godz. 19.00Bolesław ŚmiałyPodstawny/Semenowicz
2 marca 2017, godz. 19.00LegendaRudnicki/Prussak/Szturc
30 marca 2017, godz. 19.00LegionPakuła/Koczanowicz/Sajewska
27 kwietnia 2017, godz. 19.00KlątwaJakimiak/Adamiecka
18 maja 2017, godz. 19.00Śmierć OfeliiWysocka/Burzyńska
