Międzynarodowy Dzień Tańca przypada 29 kwietnia – w rocznicę chrztu Jeana-Georges’a Noverre’a, wielkiego choreografa i reformatora baletu. W tym roku święto obchodzimy po raz czterdziesty.

Tradycją obchodów tego dnia jest wygłoszenie orędzia przez osobę zasłużoną dla rozwoju sztuki tańca na świecie. Autorką tegorocznego międzynarodowego orędzia jest Kang Sue-jin – pochodząca z Korei Południowej tancerka, Dyrektorka Artystyczna Korean National Ballet, doktor honoris causa Wydziału Tańca Sookmyung Women’s University w Seulu. Przez ponad 15 lat była solistką i pierwszą solistką Stuttgarter Ballett. W 2007 roku została wyróżniona tytułem „Kammertanzerin” (najwyższym odznaczeniem tanecznym przyznawanym w Niemczech).

Autorką polskiego orędzia, o którego przygotowanie co roku prosi rodzimych artystów Fundacja na rzecz Sztuki Tańca jest Anna Hop. Tancerka, choreografka, związana z Polskim Baletem Narodowym. Pracuje jako choreograf i reżyser przy spektaklach dramatycznych, musicalach, operach i miniaturach filmowych. Od 2013 roku stale współpracuje z Działem Programów Edukacyjnych Teatru Wielkiego – Opery Narodowej prowadząc w ramach projektów edukacyjnych warsztaty i tworząc spektakle.

W tym roku przy obchodach Międzynarodowego Dnia Tańca nie możemy zapomnieć o naszych ukraińskich braciach i siostrach. W związku z tym przedstawiamy również ukraińskie orędzie, które przygotował Anton Ovchinnikov – ukraiński tancerz, choreograf, reżyser, performer i edukator.

Pandemia Covid-19 wstrzymała nasze życie, z którego dotąd swobodnie korzystaliśmy. Zmusiła nas do ponownego przemyślenia pojęć „taniec” i „tancerka”/„tancerz”. Kiedyś taniec stanowił środek wyrazu i komunikacji poprzez gesty. Później przekształcił się w sztukę performatywną, poruszającą duszę i inspirującą publiczność. Taniec jest formą nietrwałą, trudną do odtworzenia po wykonaniu, ponieważ powstaje przy udziale całego ciała i duszy. Składa się z ulotnych chwil, dlatego tancerki i tancerze muszą być nieustannie w ruchu. Pandemia ograniczyła jednak, a nawet zablokowała, sztukę tańca w jej pierwotnej formie. Mimo poprawy sytuacji występy taneczne nadal podlegają licznym ograniczeniom. To skłania nas do pielęgnowania cennych wspomnień z czasów, kiedy tancerze i tancerki olśniewali niczym klejnoty, wyrażając ludzkie cierpienia i niepokoje, wolę i nadzieję życia, a ich sztuka rozświetlała świat. W podobny sposób pamięć o wstrząsie, jaki wywołała epidemia czarnej śmierci w średniowiecznej Europie, odcisnęła piętno na balecie Giselle, opowiadającym o miłości przekraczającej śmierć. Jego premiera w Operze Paryskiej 28 czerwca 1841 roku została przyjęta z niezwykłym entuzjazmem. Od tamtej pory Giselle wystawiano w Europie i na pozostałych kontynentach, aby pocieszyć i pokrzepić serca ludzi dotkniętych pandemią. Premierowe wykonanie Giselle to również opowieść o niezwykłym duchu kobiety, która dzięki tańcowi wymyka się powadze świata. Samotna i zmęczona publiczność oczekuje od artystów współczucia i pocieszenia. Jako tancerze i tancerki wierzymy, że trzepot naszych skrzydeł wlewa w serca miłośników i miłośniczek sztuki tańca nadzieję oraz dodaje odwagi niezbędnej do pokonania pandemii. Moje serce bije już szybciej.

Kang Sue-jin

Tłumaczenie tekstu orędzia dla Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca: Józef Jaskulski

Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego jest Narodową Instytucją Kultury finansowaną ze środków budżetu Państwa.

(Przeczytaj więcej na ten temat)