OFF Polska

„Czarny to mój szczęśliwy kolor” | Stowarzyszenie Scena Robocza | OFF Polska 2022

Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji.

opublikowano 27 września 2022

„Czarny to mój szczęśliwy kolor” | Stowarzyszenie Scena Robocza

6 października | 19:30
Teatr Nowy w Poznaniu, Scena Trzecia, ul. J.H. Dąbrowskiego 5, Poznań
7 października | 19:30
Teatr Nowy w Poznaniu, Scena Trzecia, ul. J.H. Dąbrowskiego 5, Poznań
14 października | 19:00
Instytut im. J. Grotowskiego, Rynek Ratusz 27, Wrocław
21 października |
KIPISZ: Przestrzeń Improwizacji Osobistej w Łodzi, ul. Piotrkowska 282, Łódź
23 października | 20:00
Krakowskie Centrum Choreograficzne w Krakowie, al. Jana Pawła II 232, Kraków

Czarny kolor to przestrzeń marzeń i wyobrażeń.

Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się̨ pierwsze pokazy tańca.

Czarny kolor to peleryna, maska i tarcza.

Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego.

Czarny kolor to rozwarstwianie i rozbrajanie.

Czarny kolor to wdech i wydech.

Jaką rolę w procesie integracji ciała ma oddech? Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji, odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji.

Spektakl Michała Przybyły (choreografia i wykonanie) i Marcina Miętusa (dramaturgia) porusza zagadnienie dezintegracji ciała, stanowiącego archiwum gestów i emocji. Jak ująć własne doświadczenia za pomocą ruchu? Czy taniec może być świadectwem przemiany?

„Czarny to mój szczęśliwy kolor” opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości. To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.

Koncepcja, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła
Dramaturgia: Marcin Miętus
Muzyka: Przemek Degórski
Kostium: Mateusz Bidziński
Reżyseria światła: Krystian Szymczak

Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić o tym głośno.

Michał Przybyła

Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.