Aktor, reżyser, dyrektor teatrów, nauczyciel akademicki. Absolwent Wydziału Aktorskiego i Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Z sukcesem odnajduje się w teatrze rozpiętym między tradycją a poszukiwaniami formalnymi, różnych estetykach oraz w różnorodnym repertuarze. 10 lutego o godz. 19:00 gościem Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w cyklu „Piękni czterdziestoletni” będzie Marcin Hycnar. Spotkanie poprowadzi Michał Smolis. Bezpłatne zaproszenia na wydarzenie dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.
Marcin Hycnar
Aktor, reżyser. Absolwent Wydziału Aktorskiego (2006) i Wydziału Reżyserii (2016) warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Wykładowca na Wydziale Reżyserii tej warszawskiej uczelni. W latach 2006–2016 aktor Teatru Narodowego. W latach 2017–2020 dyrektor artystyczny Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, w latach 2020–2022 roku dyrektor Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi. Współpracował z Teatrem im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, z teatrami warszawskimi: Polskim, La M.ort, Laboratorium Dramatu, Montownia, Syrena, Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, Dramatycznym, Polonia.
„Mam nadzieję, że mój zawód jest twórczy, bo tylko taki zawód chcę uprawiać i wierzę, że wciąż wiele zależy w teatrze od aktora.”
Występował w przedstawieniach, m.in: Agnieszki Glińskiej, Eweliny Kaufmann, Jarosława Kiliana, Jerzego Jarockiego, Krzysztofa Rekowskiego, Jana Englerta, Artura Tyszkiewicza, Macieja Prusa, Bożeny Suchockiej, Grzegorza Chrapkiewicza, Jacquesa Lassalle’a, Grzegorza Jarzyny, Grzegorza Wiśniewskiego, Piotra Cieplaka, Anny Wieczur, Krystyny Jandy. Zagrał, m. in: rolę tytułową w „Małym księciu” de Saint-Exupéry’ego (1995), Chłopca w „Antygonie” Sofoklesa (2002), role w „Następnych” wg Witkiewicza (2003), Jacka Gołębia w „2 maja” Saramonowicza (2004), Nieznajomego w „Agata szuka pracy” Łukasińskiej (2005), Telemacha w „Odysei” wg Homera (2005), Fuksa w „Kosmosie” Gombrowicza (2005), Katuriana w „Poduszycielu” McDonagha (2006), Gustawa w „Ślubach panieńskich” Fredry (2007), Marka w „Mroku” Bielińskiego (2008), Posłańca w „Wiele hałasu o nic” Shakespeare’a (2008), Artura w „Tangu” Mrożka (2009), Kostryna w „Balladynie” Słowackiego (2009), Pana w „Kreacji” Iredyńskiego (2010), Lawrence’a w „Lawrence & Hollomanie” Panycha (2011), rolę tytułową w „Lorenzacciu” de Musseta (2011), Jonathana Harkera w „Nosferatu” wg Stokera (2011), Pawła w „Pożegnaniach” wg Dygata (2012), Karola IX w „Królowie Margot” wg Dumasa (2012), Plazmonika Blodestauga w „Bezimiennym dziele” Witkiewicza (2013), Szambelana w „Iwonie, księżniczce Burgunda” Gombrowicza (2014), rolę tytułową w „Kordianie” Słowackiego (2015), role w „Soplicowie-Owocilpos. Suplemencie” Cieplaka (2016), Wacława w „Mężu i żonie” Fredry (2022), rolę tytułową w „Amadeuszu” Shaffera (2022).
Wyreżyserował, m.in.: „Aaa zatrudnimy clowna” Visnieca (2011), „Matkę Polkę terrorystkę” Wasilewskiej (2011), „W mrocznym mrocznym domu” LaBute’a (2013), „Jakobiego i Leidenthala” Levina (2014), „Opowiadanie brazylijskie” wg Iwaszkiewicza (2015), „Romea i Julię” (2015) i „Opowieść zimową” Shakespeare’a (2017), „Porachunki z katem” McDonagha (2017), „Księżniczkę na opak wywróconą” Calderona (2019). Jest autorem dramatu „Sieroty z Waterkness”. Zagrał w przedstawieniach Teatru Telewizji, m. in: „Pamiętnik z powstania warszawskiego”, „Od dziś będziemy dobrzy”, „Pieniądze i przyjaciele”, „Dobrze”, „Kryptonim Gracz”, „Rzecz o banalności miłości”, „Fryderyk”. Wystąpił w filmach, m.in.: „Ogród Luizy”, „Drzazgi”, „Być jak Kazimierz Deyna”, „Wałęsa. Człowiek z nadziei”, „Volta”, „Supernova”, „Solid gold”, „Piłsudski”, „Liczba doskonała” oraz serialach telewizyjnych, m. in: „Na dobre i na złe”, „Boża podszewka. Część druga”, „Barwy szczęścia”, „Agentki”, „Prawo honoru”, „Hotel 52”, „Czas honoru”, „Sama słodycz”.
„Nie lubię w sztuce nieuczciwości, sensacji wywołanej tanim kosztem, kalkulacji obliczonej na poklask; a dzieje się tak zawsze, kiedy artysta nie działa z potrzeby serca. Nie uznaję również teatru jako miejsca prania brudów. Nie zgadzam się na przekraczanie granic prywatności w tym zawodzie, chociaż to zjawisko się rozpowszechnia we współczesnym teatrze. Magia teatru polega na umowie między aktorami a widzami, a sztuka ma sens tylko pod warunkiem, że obchodzi drugiego człowieka.”
Laureat nagrody głównej za rolę Plazmonika Blödestauga w Bezimiennym dziele Witkacego w reżyserii Jana Englerta w Akademii Teatralnej w Warszawie na Festiwalu Szkół Teatralnych ISTROPOLITANA PROJECT w Bratysławie (2006). Otrzymał Grand Prix za wybitną osobowość sceniczną, nagrodę publiczności, nagrodę dziennikarzy, nagrodę Jana Machulskiego oraz nagrodę redakcji Gazety Festiwalowej „Tupot”, a także wyróżnienie Szkoły Reduta Berlin na 24. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi (2006). Uhonorowany Nagrodą im. Andrzeja Nardellego Sekcji Krytyków ZASP za najlepszy debiut aktorski sezonu 2005/2006, za rolę Fuksa w Kosmosie Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego w Teatrze Narodowym (2006). Dwukrotny laureat Feliksa Warszawskiego w kategorii „najlepsza pierwszoplanowa rola męska”, za role w Teatrze Narodowym – Marka w Mroku Bielińskiego w reżyserii Artura Tyszkiewicza (2008) i Karola IX w Królowej Margot Dumasa w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego (2013). Uhonorowany Nagrodą im. Leona Schillera za osiągnięcia w dziedzinie sztuki aktorskiej, m.in. za role Marka w Mroku i Artura w Tangu Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego w Teatrze Narodowym (2010). Za tę ostatnią rolę został wyróżniony także Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza (2010). Laureat Talentu Trójki w kategorii „Teatr” (2011). Dwukrotny laureat Grand Prix Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” w Sopocie – za tytułową rolę w słuchowisku Hamlet Shakespeare’a w reżyserii Waldemara Modestowicza (2012) oraz za rolę Artura w telewizyjnej realizacji Tanga Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego (2013). Wyróżniony II nagrodą na Forum Młodej Reżyserii w Krakowie za reżyserię spektaklu Jakobi i Leidental Levina w warszawskim Teatrze Powszechnym (2014).
Hycnar jako aktor z sukcesem odnajduje się w teatrze rozpiętym między tradycją a poszukiwaniami formalnymi, różnych estetykach oraz w różnorodnym repertuarze – od wielkiej klasyki po dramat współczesny.
