Aktualności Kalendarz wydarzeń

PIĘKNI CZTERDZIESTOLETNI | PATRYCJA SOLIMAN

Absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie, od 2006 roku jest aktorką Teatru Narodowego. Najważniejsze role zagrała w przedstawieniach Jana Englerta, Agnieszki Glińskiej, Mai Kleczewskiej.

opublikowano 11 grudnia 2023

Absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie, od 2006 roku jest aktorką Teatru Narodowego. Najważniejsze role zagrała w przedstawieniach Jana Englerta, Agnieszki Glińskiej, Mai Kleczewskiej. 8 stycznia o godz. 19:00 gościem Instytutu Teatralnego w cyklu „Piękni czterdziestoletni” będzie Patrycja Soliman. Rozmowę poprowadzi Michał Smolis. Bezpłatne zaproszenia dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.

Patrycja Soliman

Absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie (2006), od 2006 roku jest aktorką Teatru Narodowego. Współpracowała z teatrami stołecznymi: Ateneum, Dramatycznym, Na Woli, IMKA, Wielkim – Operą Narodową oraz Fundacją Kamila Maćkowiaka w Łodzi. Wystąpiła w przedstawieniach w reżyserii, m.in: Andrzeja Domalika, Jana Englerta, Agnieszki Glińskiej, Mai Kleczewskiej, Agnieszki Olsten, Krzysztofa Materny, Macieja Prusa, Michała Zadary, Mariusza Trelińskiego, Macieja Wojtyszki, Marcina Hycnara, Waldemara Zawodzińskiego, Barbary Wysockiej, Iwana Wyrypajewa, Bożeny Suchockiej, Anny Gryszkówny. Zagrała, m.in: Kopciuszka w „Kopciuchu” Głowackiego (2004), Sonię w „…i tyle miłości” (2005), Arycję w „Fedrze” (2006), Anielę w „Ślubach panieńskich” Fredry (2007), Biankę w „Otellu” Shakespeare’a (2008), Celię Burns w „Lulu na moście” wg Austera (2008), Beatrycze w „Wiele hałasu o nic” Shakespeare’a (2008), Adę w „Lekkomyślnej siostrze” Perzyńskiego (2009), Karolinę Corday w „Marat/Sade” Weissa (2009), Maszę w „Mewie” Czechowa (2010), Frankę w „Amazonii” Walczaka (2011), Elizę w „Aktorze” Norwida (2012), Lidkę w „Pożegnaniach” wg Dygata (2012), M. w „Manon Lescaut” Pucciniego (2012), Różę van der Blaast w „Bezimiennym dziele” (2013), Marę Obrembę w „Dowodzie na istnienie drugiego” Wojtyszki (2014), Izę w „Iwonie, księżniczce Burgunda” (2014), Hermionę w „Opowieści zimowej” Shakespeare’a (2017), Marion w „Śmierci Dantona” Büchner a (2018), Shirin Shirazi w „Irańskiej konferencji” Wyrypajewa (2018), Bobbi w „Kilku dziewczynach” LaBute’a (2018), Ewę w „Śniegu” Przybyszewskiego (2021), Emilię w „Baronie Münchhausenie dla dorosłych” Wojtyszki (2022). Zagrała w przedstawieniach Teatru Telewizji, m.in.: Maszę w „Trzech siostrach” (2012), Annę w „Kobiecie w lustrze” (2015), Teklę w „Spiskowcach” (2017). Zagrała w filmach, m.in.: „Dzień świra”, „Jasminum”, „Wszyscy jesteśmy Chrystusami”, „Ogród Luizy”, „Persona non grata”, „Furioza” oraz serialach telewizyjnych: „Glina”, „Na Wspólnej”, „Na dobre i na złe”, „Pensjonat pod różą”, „Boża podszewka. Część druga”, „Kryminalni”, „Królowe śródmieścia”, „Londyńczycy”, „Barwy szczęścia”, „Daleko od noszy”, „Strażacy”, „Blondynka”, „Korona królów”, „O mnie się nie martw”, „Miasto długów”, „Szadź”, „Ojciec Mateusz”. Laureatka drugiej nagrody za role Maszy i Iriny w „Trzech siostrach” Czechowa oraz Służącej w „Bezimiennym dziele” Witkiewicza na XXIV Festiwalu Szkół Teatralnych (2006); Nagrody im. Andrzeja Nardellego przyznanej przez Sekcję Krytyków ZASP za najlepszy debiut aktorski sezonu 2006/2007 za role Arycji w „Fedrze” w reż. Mai Kleczewskiej oraz Anieli w „Ślubach panieńskich” w reż. Jana Englerta w Teatrze Narodowym w Warszawie.

Teatr z upodobaniem oferował Patrycji Soliman od początku role kobiet nadwrażliwych i niedopasowanych do świata; najważniejsze role zagrała w przedstawieniach Jana Englerta, Agnieszki Glińskiej, Mai Kleczewskiej.

„Tu raczej odgrzebuje się w sobie stany emocjonalne i wchodzi w nie. To takie aktorstwo na granicy. Trudno powiedzieć, czy aktor gra, czy po prostu pokazuje część siebie” – mówi o rolach w przedstawieniach tej ostatniej. Właśnie u Kleczewskiej Soliman pokazała aktorstwo ekstremalne, wymagające psychofizycznego obnażenia się.

fot. Marta Ankiersztejn / Archiwum artystyczne Teatru Narodowego

O cyklu:

18 stycznia 1997 odbyły się w Warszawie premiery „Bzika tropikalnego” Witkacego w reżyserii Grzegorza Jarzyny i „Elektry” Sofoklesa w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. Ten dzień, a właściwie wieczór – nazwany przez Macieja Nowaka „przełomem styczniowym”- wyznaczył najważniejszą cezurę w najnowszej historii polskiego teatru. Na sceny wkroczyła odmienna estetyka i nowy model aktorstwa.

Generacja dzisiejszych czterdziestolatków pierwsze zawodowe kroki stawiała w warunkach całkowicie odmiennych od tych, do których przygotowywała ich szkoła. Wychowywani w kulcie i micie teatralnej zespołowości, zderzali się z nową rzeczywistością, która weryfikowała ich plany i marzenia. Tworzyła zupełnie nowe perspektywy, ale też była źródłem rozczarowań i frustracji.

Dwie dekady aktywnej i twórczej obecności na scenicznych deskach, a także w wielu przypadkach ekranach kin i telewizorów, to bardzo dobry moment na pierwsze podsumowania. Z jakimi nadziejami rozpoczynali pracę? Co było uciążliwym bagażem? Które role uważają za ważne, a których woleliby nie zagrać? Czego żałują, że jeszcze nie zrobili, a co im się śni po nocach? Co ich denerwuje we współczesnym życiu teatralnym, a co stanowi o jego sile i wyjątkowości? Kim byli ich nauczyciele i mistrzowie, ale też kim są ich następcy?