Katarzyna Fazan od wielu lat zajmuje się twórczością Kantora. Jej książka „Kantor. Nie/Obecność”, która ukazała się w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego stanowi podsumowanie jej dotychczasowych badań.
Badaczka na wstępie definiuje, czym była Cricoteka w swojej dawnej siedzibie na ul. Kanoniczej w Krakowie i czym się stała po przeniesieniu do nowej siedziby wybudowanej przy ul. Nadwiślańskiej jako nowoczesne muzeum. Strategia wystawiennicza realizowana w nowej siedzibie Cricoteki zderza zastygłą przeszłość ze współczesnymi trendami artystycznymi i wystawienniczymi. Autorka przygląda się ideom Kantora i ich recepcji zarówno za życia artysty jak i po jego śmierci.
W książce znalazły się rozbudowane i zmienione wersje tekstów badaczki powstałych w związku z konferencjami i spotkaniami naukowymi organizowanymi w 2010 r. w dwudziestolecie śmierci artysty, a także w 2015 roku w stulecie urodzin Tadeusza Kantora. Część tekstów poświęconych biografiom w teatrze, teatrowi anatomicznemu, marionecie, Cricot przedwojennemu oraz sztuce Marii Jaremy jest wynikiem programów organizowanych przez Cricotekę.
Tom składa się z trzech części. Część pierwsza „Manifestacje” koncentruje się wokół tego, co silne i manifestacyjne w twórczości Tadeusza Kantora. To między innymi refleksja nad teatrem okrucieństwa i melancholii, interpretacja filmowego zapisu pracy nad spektaklem „Dziś są moje urodziny”. Badaczka stawia też pytanie o oryginalność działań Kantora. Część druga „Konfrontacje” zderza idee zarówno klasyków (Stanisława Wyspiańskiego) jak i dokonania współczesnych artystów ( m.in. Jerzego Grzegorzewskiego, Oskara Schlemmera, Marii Jaremianki, Jerzego Beresia, Zbigniewa Libery, Katarzyny Kozyry, Grzegorza Klamana, Łukasza Gorczycy, Barbary Wysockiej, Katarzyny Kalwat) z ideami obecnymi w twórczości Tadeusza Kantora. W części trzeciej „Ślady” autorka stara się przywrócić należną pozycję scenografii, a zwłaszcza kostiumografii wykonywanej przez Tadeusza Kantora dla scen instytucjonalnych. Opisuje sposób użycia przedmiotów w Teatrze Śmierci i ich „życie po życiu”. W swoim opisie odnosi się także do zasobów dokumentacji fotograficznej spektakli „Umarła klasa” i „Dziś są moje urodziny”. Przypatruje się autoportretom malarskim Tadeusza Kantora a także zdjęciom artysty z całego jego życia i ich wykorzystaniu w sztuce zarówno przez Kantora jak i innych artystów. Analizuje wizerunek artysty w planowanym o nim filmie biograficznym, a także w filmach z jego udziałem. Zajmuje się także obecnością artysty we własnych przedstawieniach.
Katarzyna Fazan w swojej monografii skupia się na ideach Tadeusza Kantora, ale głównie przywołuje działania, kontynuacje i przewartościowania idei Kantora po śmierci artysty. To ważna pozycja w dziedzinie badań nad twórczością Tadeusza Kantora.
