Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zaprasza 3 marca o godz. 17:00 na drugi wykład Tadeusza Kornasia pt. „Nowa dramaturgia, nowa poezja, nowa wizualność… Mała stabilizacja”. Wykład odbywa się w ramach cyklu „PRL: teatr studencki i inny”. Bezpłatne zaproszenia dostępne są na stronie IT oraz w serwisie GoOut.net.
Kolejny wykład poświęcony będzie teatrom studenckim w PRL-u, w okresie od października 1956 po schyłek lat 60. Powstało w tamtym okresie wiele grup, utworzyły się nowe nurty wypowiedzi. Początkowo dominowały wciąż Studenckie Teatry Satyry – powstające i rozwijające się w wielu miastach, jednak obok nich wyrastały odmienne formy studenckiej wypowiedzi.
Po odwilży dostępna stała się w Polsce nowa zachodnia dramaturgia. Teatr studencki na swój sposób odczytywał dramaty przeszłości i współczesności. Przykładem może być krakowski Teatr 38, gdzie odbywały się między innymi światowe prapremiery Becketta. Z teatrami studenckimi nawiązywali flirt późniejsi czołowi zawodowi reżyserzy (Swinarski z STS-em, Jarocki z gliwickim STG, Grzegorzewski w łódzkiej PWSSP).
Ważną rolę zaczęła odgrywać poezja. Na bazie tekstów poetyckich w latach 60. powstało klika najważniejszych spektakli studenckich tamtego okresu (między innymi w Kalamburze). Pojawiały się też przedstawienia, w których istotną, jeśli nie dominującą rolę odgrywała wyobraźnia plastyczna. Eksperymenty z formą sięgały tak daleko, że na przykład Teatr Galeria wyeliminował ze spektaklu nawet aktora. Zaczęły działać studenckie teatry ruchu, teatru pantomimy. Narodził się teatr faktu.
Teatr studencki stał się w latach 60. bardzo różnorodny formalnie, ale zarazem, w końcu dekady, osłabł jego impet. Żarliwość wypowiedzi z wcześniejszych lat zastąpiła typowa dla okresu małej stabilizacji pozorność poszukiwań.
Bezpłatne zaproszenia na wykład, który odbędzie się 3 marca o godz. 17:00, dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.
Tadeusz Kornaś
Profesor w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się przede wszystkim teatrem polskim i powszechnym XX i XXI wieku. Teatr polski tego okresu bada w szerszym kontekście historii i przemian społecznych. Specyficzne miejsce w obszarze zainteresowań teatrem polskim zajmuje teatr „inny” – sytuujący się na peryferiach głównego obiegu artystycznego.
Odrębnym kręgiem zainteresowań jest teatr średniowieczny, ze szczególnym uwzględnieniem dramatu liturgicznego. Temat ten ewokuje kolejne zagadnienia badawcze, dotyczące zagadnień dramatu i teatru religijnego.
Zajmuje się też teatrem lalki, formy, maski. Od 2017 roku jest członkiem komitetu redakcyjnego kwartalnika „Teatr Lalek”.
