Instytut Teatralny zaprasza 20 czerwca o godz. 19:00 na monodram „Scenariusz dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego” w wykonaniu Jana Peszka. Bilety dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.
Spektakl kultowy, fenomen, klasyk gatunku? Z pewnością tak. „Scenariusz dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego” – grany przez Jana Peszka nieprzerwanie od niemal pięćdziesięciu lat – został wystawiony już kilka tysięcy razy. Spektakl zachwyca kolejne pokolenia teatromanów i stanowi istotny punkt odniesienia dla widowni i krytyki zorientowanej na polski teatr jednego aktora.
Scenariusz sztuki powstał w 1963 roku, ale jej autor – Bogusław Schaeffer – dopiero po ponad dekadzie wręczył go Janowi Peszkowi, w którym upatrzył idealnego wykonawcę swojego tekstu. Prawdopodobnie źródłem powodzenia scenicznej wersji „Scenariusza…” jest fakt, że artysta ciągle odnajduje w nim inspiracje, a walka Schaeffera o godność sztuki jest mu nieprzerwanie bliska.
„W pełni zgadzam się z przesłaniem Schaefferowskiego tekstu, mówiącego przecież o tym, że artysta w każdych czasach narażony jest na dziesiątki niebezpieczeństw, które go ograniczają a zarazem kształtują. I jeśli nie jest w stanie się im przeciwstawić, to niczego nie dokona w sztuce. Ugrzęźnie w szarej masie tzw. żyćka” – wyznał przed laty Jan Peszek.
„Scenariusz…” z pewnością wymyka się jednoznacznym interpretacjom czy opisom. To teatr, który opowiada o prawdziwym związku artysty z publicznością. Tekst pozostaje ten sam. Okolicznością są za każdym razem inne.
„Jeden aktor i Ty. Zagraj z nim w jego grę”.
Po spektaklu odbędzie rozmowa z Janem Peszkiem, którą poprowadzi Mateusz Nowak – kurator cyklu „Mono w Instytucie”
Bilety – w cenie 30 zł – dostępne są na stronie Instytutu oraz w serwisie GoOut.net.
Jan Peszek
Polski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny. Profesor Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia artystyczne, m.in. Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza (1987). Z teatrem jednego aktora związał się dzięki Bogusławowi Schaefferowi i swemu udziałowi w działaniach krakowskiego Zespołu MW2. W monodramie zadebiutował właśnie tekstem Schaeffera „Audiencja IV” (reż. Jan Peszek, 1965). W tej poetyce zrealizował również „Nareszcie koniec” Petera Turiniego (reż. Zbigniew Brzoza, Teatr Studio, 1998) oraz „Dośpiewanie. Autobiografia” (reż. Cezary Tomaszewski, 2014).
