Terminu pedagogika teatru używa się na polskim gruncie zaledwie od kilkunastu lat. Określenie to jest kalką z języka niemieckiego, pojawiło się w 2005 roku w świeżo utworzonym Instytucie Teatralnym wraz z zatrudnieniem przez Macieja Nowaka, ówczesnego dyrektora, Justyny Sobczyk – absolwentki kierunku pedagogika teatru na Universität der Künste w Berlinie. Zaczęto je stosować, by spośród wielu działań edukacyjnych o charakterze teatralnym wyróżnić te, które cechuje egalitarność, bazowanie na doświadczeniu uczestników, zapraszanie ich do dyskusji o otaczającej rzeczywistości z wykorzystaniem języka teatru.

W naszym kraju pedagogika teatru rozwija się prężnie dzięki praktykom teatru o rozmaitych proweniencjach i wykształceniu. Wielu z nich na różnych etapach swojego zawodowego funkcjonowania zetknęło się z narzędziami, metodami i ideami zaszczepianymi przez Justynę Sobczyk. Nawet jeśli przyjmowali je z fascynacją, służyły one przede wszystkim wzbogaceniu ich indywidualnego warsztatu pracy, były absorbowane i rozwijane. Taki stan rzeczy sprawia, że pedagogika teatru w Polsce jest z jednej strony różnorodna i wielowymiarowa, z drugiej zaś – jako dyscyplina zdominowana przez aktywnych praktyków – trudno definiowalna i słabo opisana. W związku z tym podczas odbywającej się w 2016 roku konferencji Pedagogika teatru. Kierunki, refleksje, perspektywy, której efektem jest niniejsze wydawnictwo, łatwiejsze okazało się pokazanie bogactwa pedagogiki teatru niż jej ram i schematów. Ów stan rzeczy znalazł odbicie w formie niniejszej publikacji. Stała się ona okazją do podjęcia próby osadzenia pedagogiki teatru w kontekście historycznym i kulturowym oraz zaprezentowania działań polskich pedagogów teatru.

Mamy nadzieję, że zaproponowany zestaw tekstów teoretycznych i rozmów z praktykami pozwoli zapoznać się z głównymi kierunkami rozwoju pedagogiki teatru w Polsce. Zapraszamy do lektury!