Rekonstrukcje pod redakcją Ewy Bułhak i Mateusza Żurawskiego to trzeci – i ostatni – tom edycji krytycznej scenariuszy autorskich Jerzego Grzegorzewskiego, wydawanej przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego przy współpracy Teatru Studio i Teatru Narodowego.
Obejmuje cztery albumy z wybranymi adaptacjami tekstów prozatorskich i poetyckich: Amerykę według Kafki (1973), Śmierć w starych dekoracjach i Złowionego według Różewicza (1978, 1993), Śmierć Iwana Iljicza według Tołstoja (1991) i Hamleta Stanisława Wyspiańskiego (2004), a także aneks, zawierający rekonstrukcję studenckiego spektaklu Niejaki Piórko według Michaux (1963) i notatki do niezrealizowanej inscenizacji Czarodziejskiej góry według Manna (2005).
Każdy scenariusz, poprzedzony obszernym wstępem, opatrzony rozbudowanym aparatem krytycznym, który uwzględnia kolejne warianty tekstu oraz odkrywa jego źródła i inspiracje, i jest bogato zilustrowany m.in. fotografiami autorstwa Wojciecha Plewińskiego, Edwarda Hartwiga, Adama Hawałeja i Pana Soka, a także szkicami reżysera.
Oba poprzednie tomy spotkały się z bardzo dobrym przyjęciem, zebrały wiele pozytywnych recenzje i były wyróżniane wśród wydawnictw o tematyce teatralnej (m.in. w rankingach miesięcznika „Teatr”); ponadto tom pierwszy został uhonorowany nagrodą Sekcji Krytyków Polskiego Ośrodka ITI (International Theatre Institute) dla Teatralnej Książki Roku 2013.
„Grzegorzewski chętnie sięgał po utwory niesceniczne. Źródeł tego zainteresowania należałoby przede wszystkim szukać w podziwie, jaki żywił dla dzieł wielkich pisarzy; także, być może, w przekonaniu, że niektóre z nich w sposób doskonalszy niż twórczość dramatyczna wyrażają istotne doświadczenia współczesności. Niewątpliwie były one dla niego także wyzwaniem, prowokowały do poszukiwań. […]
Nawiązujący do zrealizowanego w spustoszonej przez pożar przestrzeni Teatru Polskiego we Wrocławiu poetyckiego spektaklu tytuł Rekonstrukcje wydaje się dla niniejszego tomu właściwy. Rekonstrukcji podlega tu niemal wszystko: kompozycja tekstów literackich, układ przestrzeni scenicznej, rytm i jego napięcia w utworze. Niezmienna pozostaje konstrukcja bohaterów i ich relacja ze światem, odczytywana przez reżysera w sposób niezwykle osobisty.
Podróż, którą wraz z nimi odbywa – do źródeł kultury europejskiej lub na jej manowce – jest konfrontacją indywidualnego, często marnego losu z marzeniem o jego unieważnieniu, roztopieniu go w czymś większym, ucieczce od przemijania. […]
Potwierdzają obserwację Prousta, że prawdziwe raje to raje utracone”.
– Ewa Bułhak, ze wstępu
