Książka Adriany Świątek stanowi rezultat systematycznych badań terenowych prowadzonych na terytorium Ukrainy Zachodniej, na obszarze Huculszczyzny – w rejonie wierchowińskim obwodu iwanofrankiwskiego, w latach 2011–2017. W efekcie trwających siedem lat eksploracji w wybranym rejonie Karpat Wschodnich powstała monografia huculskiego obrzędu weselnego, będąca narracją antropologa widowisk poruszającego się w otwartej przestrzeni „pomiędzy” co najmniej kilkoma dyskursami – etnograficznym, antropologicznym oraz teatrologicznym. Ślad fascynującej podróży w głąb huculskiej kultury ludowej – opisanej niegdyś przez Stanisława Vincenza, a żywotnej i dzisiaj.
Autorka uczestniczyła w dziewięciu obrzędach weselnych. Wykonała około trzech tysięcy analogowych fotografii. Nagrała setki minut materiału filmowego. Zarejestrowała i przetłumaczyła kilkanaście huculskich pieśni weselnych i opowiadań. Ten obszerny materiał stał się podstawą książki, w której narracja werbalna (opisowa i analityczna) przeplata się z narracją ikoniczną, na którą składa się 138 tablic z fotografiami oraz ilustrowany atlas kostiumów i rekwizytów huculskiego widowiska weselnego. W niektórych miejscach tomu można znaleźć kody QR pozwalające odsłuchać umieszczone w Internecie materiały audio.
Książkę uzupełniają: obszerna bibliografia, indeks nazwisk i miejscowości oraz streszczenia w języku angielskim i ukraińskim.
Adriana Świątek jest adiunktem na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
Z recenzji wydawniczych
Pasja, wytrwałość i głęboka potrzeba wewnętrznego przeżycia obserwowanego obrzędu sprawia, że czytelnikowi udziela się atmosfera uczestnictwa i po lekturze książki czuje się, jakby sam wracał z wyprawy na obszar Huculszczyzny. […] Drugim źródłem czytelniczej przyjemności jest bogactwo ilustracji i ich precyzyjny opis.
– dr hab. Halina Waszkiel
Monografia Adriany Swiątek jest pasjonującym zapisem doświadczeń badaczki widowiska kulturowego, która stara się je rozpoznać w całej złożoności i historycznej zmienności. […] Książka nie jest jedynie opisem widowiska jako efektu końcowego wieloletniej pracy badawczej, lecz także świadectwem procesu poznawania go. Co więcej, jest tak skonstruowana, by czytelnik mógł w pewnym stopniu towarzyszyć badaczce w tym procesie, obcując choć częściowo z przedmiotem jej studiów za pośrednictwem udostępnionych w książce różnego typu materiałów źródłowych (fotografii, nagrań). […] Uwodzi swą wielowątkowością i angażuje w lekturę.
– dr hab. Dorota Fox, prof. UŚ