Platforma badawcza Odzyskana awangarda

Międzynarodowy zespół ekspercki stworzony przez specjalistów z Europy Środkowo-Wschodniej.

W 2017 roku, aby wzbudzić dyskusję oraz pobudzić wymianę wiedzy, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zainicjował platformę badaczy teatru Europy Środkowo-Wschodniej. Zadaniem grupy w 2017 roku było opracowanie antologii prezentującej panoramę teatralnej awangardy Europy Środkowo-Wschodniej przy uwzględnieniu jej różnorodności w kontekście międzynarodowym oraz interdyscyplinarnego wymiaru tego zjawiska. Od 2018 roku zespół pracuje nad leksykonem awangardy teatralnej Europy Środkowo-Wschodniej (w języku angielskim), który będzie podsumowaniem projektu badawczego finansowanego przez Narodowy Program Rozwoju Humanistyki „Odzyskana awangarda. Polska i środkowoeuropejska awangarda teatralna”.

Tania Arcimovich, doktorantka w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Kulturą na Justus-Liebig-Universität w Niemczech. Ukończyła Białoruską Państwową Akademię Sztuki w Mińsku na Wydziale Historii Teatru oraz uzyskała tytuł magistra socjologii ze specjalizacją kulturoznawczą na Europejskim Uniwersytecie Humanistycznym w Wilnie. Pisze artykuły na temat białoruskiego teatru współczesnego, publikowane w białoruskich i zagranicznych czasopismach oraz seriach książkowych. Jest autorką opublikowanej w języku rosyjskim książki Belarusian Experimental Theatre in the Thaw period. Between Modernism and Avant-garde [Białoruski teatr eksperymentalny w okresie odwilży. Między modernizmem a awangardą] (Europejski Uniwersytet Humanistyczny: Wilno, 2020).

Martin Bernátek, adiunkt, kierownik sekcji teatralnej i wiceprzewodniczący na Wydziale Teatrologii i Filmoznawstwa na Uniwersytecie Palackiego w Ołomuńcu w Czechach. Jego badania lokują się na pograniczu performatyki i medioznawstwa, koncentrując się na problematyce przestrzeni teatralnej. Zainteresowanie historycznym badaniem hybrydyzacji sztuk performatywnych, sztuk wizualnych i kina w Europie Środkowej zaowocowało wydaną w języku czeskim rozprawą Screening Practices in Theatres Before World War [Projekcje w teatrach przed I wojną światową] (2016). W ostatnich latach brał udział w projekcie badawczym dotyczącym historii czeskiej fotografii teatralnej (Instytut Sztuki i Teatru, Praga) oraz spuścizny Praskiego Koła Lingwistycznego w zakresie teorii teatru (Uniwersytet Masaryka, Brno, Czechy). Jest członkiem rady redakcyjnej czasopisma „ArteActa”, poświęconego sztukom performatywnym i badaniom artystycznym (Akademia Sztuk Scenicznych w Pradze), a także członkiem European Association for the Study of Theatre and Performance. Współorganizuje międzynarodową szkołę letnią Josefov we wschodnioczeskiej Twierdzy Josefov (Uniwersytet Masaryka wraz z Uniwersytetem Warszawskim).

Alexandra Chiriac, historyczka sztuki specjalizująca się w zmarginalizowanych historiach dwudziestowiecznego wzornictwa i performansu, ze szczególnym uwzględnieniem tożsamości, gender i mniejszości etnicznych. Obecnie jest stypendystką Leonard A. Lauder Research Center for Modern Art w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, gdzie realizuje projekt dotyczący wizualnej i materialnej kultury nowoczesności. Uzyskała stopień doktora na Uniwersytecie St. Andrews w dziedzinie modernizmu w zakresie scenografii i wystroju wnętrz w międzywojniu w Europie Środkowo-Wschodniej i publikuje na temat rumuńskiej, rosyjskiej i żydowskiej historii wzornictwa i performansu. Wśród jej publikacji znajdują się: Ephemeral Modernisms, Transnational Lives. Reconstructing Avant-Garde Performance in Bucharest [Efemeryczne modernizmy, transnarodowe życia. Rekonstrukcja awangardowego performansu w Bukareszcie] w „Journal of Romanian Studies” (2020), Romanian Modernism and the Perils of the Peripheral [Rumuński modernizm i niebezpieczeństwa peryferii] w tomie Borders of Modernism [Granice modernizmu] pod redakcją Massimiliano Tortory i Annalisy Volpone (2019), The Magical and the Mechanical: M.H. Maxy, Iacob Sternberg and the Bukarester Idishe Theater Studio [Magiczny i mechaniczny: M.H. Maxy, Iacob Sternberg i Bukarester Idishe Theater Studio] w „The History Journal of the Jews in Romania” (2017) oraz Fedor Lopukhov and The Bolt [Fiodor Łopuchow I Piorun] w Studies in Theatre and Performance (2016).

Wojciech Dudzik, teatrolog i kulturoznawca, profesor w Zakładzie Teatru i Widowisk w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, członek Komitetu Nauk o Kulturze PAN, prezes Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych. Opublikował m.in. Karnawały w kulturze (2005), antologie Świadomość teatru. Polska myśl teatralna drugiej połowy XX wieku (2007, wyd. niem. 2011), Karnawał. Studia historyczno-antropologiczne (2011), Paradoksy maski. Antologia (2018), a ponadto tomy Struktura w antystrukturze. Szkice o karnawale i teatrze (2013), W poszukiwaniu stylu. Teatr Narodowy 1924–1939 (2015), Maska w kulturze współczesnej Europy. Teorie i praktyki (2020); współredaktor podręcznika akademickiego Antropologia widowisk (2005, 2010) oraz internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego www.encyklopediateatru.pl.

Małgorzata Dziewulska zajmuje się inscenizacją współczesną i jej relacją z publicznością oraz zbiorową wyobraźnią w kontekstach historycznych, społecznych, politycznych. Autorka licznych publikacji oraz książek, m.in. Teatr zdradzonego przymierza (1985), Artyści i pielgrzymi (1995), Inna obecność (2009). W latach 70. i 80. współzałożycielka Puławskiego Studia Teatralnego, współpracowniczka Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Wykładała w Zakładzie Teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, była w zespole miesięcznika „Res Publica”, realizowała spektakle operowe. W latach 90. w kierownictwie literackim Starego Teatru w Krakowie, potem kierowniczka literacka Teatru Narodowego w Warszawie w okresie dyrekcji Jerzego Grzegorzewskiego. Od 1994 wykładała na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie, obecnie na Wydziale Reżyserii. W Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego prowadziła autorskie seminaria „Profecja i promocja” oraz „Pracownia Kantorowska”.

Dorota Fox, doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i doktor habilitowana w dziedzinie kulturoznawstwa. Adiunkt w Instytucie Nauk o Kulturze Uniwersytetu Śląskiego. Jest członkinią Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych oraz Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii krytyki teatralnej, teatru dwudziestolecia międzywojennego oraz form sztuki estradowej. Jest autorką monografii: Kabarety i rewie międzywojennej Warszawy. Z prasowego archiwum Dwudziestolecia (2007) oraz Czasopiśmiennictwo teatralne w Polsce w latach 1918–1939 (2013).

Ewa Guderian-Czaplińska (1962–2020), profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracowała w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów UAM, w latach 2017–2019 była jego dyrektorką. Zajmowała się teatrem dwudziestolecia międzywojennego, teatrem i dramatem współczesnym, krytyką teatralną. Jest autorką książek Szara strefa awangardy. O dramatach Awangardzistów krakowskich (1998), Teatralna Arkadia. Poznańskie teatry dramatyczne 1918–1939 (2004), nowego opracowania dramatów Anny Świrszczyńskiej Orfeusz (2013), współredaktorką antologii Awangarda teatralna w Europie Środkowo-Wschodniej. Wybór tekstów źródłowych (2018) oraz redaktorką kilku książek teatrologicznych. Publikowała m.in. w „Didaskaliach” i „Dialogu”.

Anca Hațiegan, profesor nadzwyczajna na Wydziale Teatru i Filmu Uniwersytetu Babeș-Bolyai w Cluj-Napoca w Rumunii. Specjalizuje się w historii teatru rumuńskiego. Doktorat z filologii obroniła na Uniwersytecie Babeș-Bolyai, a jej praca doktorska nosiła tytuł Theatricality and The Novel Under the Communist Regime [Teatralność i powieść w reżimie komunistycznym] (2008). Jej zainteresowania naukowe koncentrują się między innymi na historii teatru rumuńskiego, historii aktorek, kobiet i teatru, teatru i narodu, teatru i komunizmu, teatru i literatury, teatralności. Jest autorką Dimineața actrițelor [Świt aktorek] (Iași: Polirom, 2019) i Cărțile omului dublu. Teatralitate și roman în regimul comunist [Księgi podwójnego człowieka. Teatralność i powieść w reżimie komunistycznym] (Cluj: Limes, 2010). Obecnie pracuje nad książką poświęconą biografii i karierze rumuńskiego reżysera teatralnego i filmowego Liviu Ciulei.

Zoltán Imre (Queen Mary College, Uniwersytet w Londynie, 2005), profesor nadzwyczajny na Wydziale Literatury i Kultury Porównawczej Uniwersytetu Eötvös w Budapeszcie. Opublikował wiele książek i artykułów o teatrze węgierskim i europejskim.

Ketevan Kintsurashvili, historyczka sztuki specjalizująca się w sztuce nowoczesnej i współczesnej. Obecnie wykłada na Uniwersytecie w Gruzji. W latach 1978–2012 pracowała jako starsza pracowniczka naukowa i profesor w Instytucie Sztuki Gruzińskiej, Państwowej Akademii Sztuki w Tbilisi oraz na Uniwersytecie Teatru i Filmu. Jest autorką ponad 20 monografii na temat Davida Kakabadze’go, Kiriłła i Ilii Zdaniewiczów, Niko Pirosmaniego, Petre Otskheli’ego, Koki Ignatova i innych. Jest autorką podręcznika sztuki awangardowej XX wieku, licznych artykułów i katalogów. Wykładała i prowadziła prace badawcze w Mount Holyoke College, na Uniwersytecie Yale i w Balliol College (Zjednoczone Królestwo). Jest członkinią między innymi: Open Society Foundations, International Research Exchange (RSEP/IREX), Salzburg Global Seminars, Oxford Colleges Hospitality Scheme, Fulbright Scholars Exchange. Wygłaszała prezentacje na konferencjach i seminariach organizowanych przez takie instytucje, jak: Uniwersytet Chicago, Akademię Sztuki w Malmö, Regents College w Londynie, Uniwersytet Jacobsa w Bremie. Była również prelegentką na XLVII Międzynarodowym Kongresie AICA w Seulu/Suwon oraz kuratorką ekspozycji narodowej Gruzji podczas 12. Praskiego Quadriennale.

Višnja Kačić Rogošić, adiunkt na Uniwersytecie w Zagrzebiu. Zasiada w zespole redakcyjnym Chorwackiego „Dziennika Teatralnego” i jest współpracowniczką Instytutu Leksykografii im. Miroslava Krležy. Wydała książkę Group Devised Theatre (2017). W latach 2010–2011 była stypendystką Fulbrighta (CUNY, Nowy Jork, USA). Jest członkinią Chorwackiego Ośrodka ITI oraz komitetu wykonawczego Chorwackiego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych i Uczonych Teatru.

Anna Korzeniowska-Bihun, doktor, absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie (1997) i Katedry Ukrainistyki Wydziału Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego (2004). Tłumaczka literatury ukraińskiej oraz filmów w języku ukraińskim, białoruskim, rosyjskim i angielskim. Autorka artykułów na temat teatru ukraińskiego w miesięczniku „Teatr” i publikacji naukowych o dramacie ukraińskim. Redaktorka m.in. zbioru pt. Współczesna dramaturgia ukraińska. Od A do Ja (2018) oraz polskiego wydania pism teatralnych Łesia Kurbasa (2021).

Dariusz Kosiński, badacz teatralny, profesor w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 2010–2013 dyrektor programowy Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, a następnie, do grudnia 2018 zastępca dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Najważniejsze publikacje: Polski teatr przemiany (Wrocław 2007), Teatra polskie. Historie (Warszawa 2010), Teatra polskie. Rok katastrofy (Warszawa 2012). W ostatnich latach wydał dwie monografie o wczesnych przedstawieniach Teatru 13 Rzędów Grotowski. Profanacje (Wrocław 2015) i Farsy-misteria (Wrocław 2018), zbiór esejów Performatyka. W(y)prowadzenia (Kraków 2016) oraz książkę Uciec z Wesela (Kraków 2019) poświęconą Stanisławowi Wyspiańskiemu. Od jesieni 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny i publicysta z „Tygodnikiem Powszechnym”.

Małgorzata Leyko, profesor w Katedrze Dramatu i Teatru Uniwersytetu Łódzkiego. Zajmuje się badaniami nad teatrem niemieckojęzycznym w XIX–XXI wieku, teatrem żydowskim w Polsce, polsko-niemieckimi stosunkami teatralnymi oraz teoriami teatralnymi od początku XIX wieku. Z tego zakresu opublikowała autorskie opracowanie Reżyser masowej wyobraźni. Max Reinhardt i jego teatr dla pięciu tysięcy (2002), Teatr w krainie utopii (2012) oraz liczne artykuły i rozprawy. Jest redaktorem tomów zbiorowych Łódzkie sceny żydowskie (2000) i Teatr masowy – teatr dla mas (2011) oraz współredaktorem kilkunastu książek wydanych w Polsce i w Niemczech, w tym wspólnie z Anną Kuligowską-Korzeniewską tomu Teatr żydowski w Polsce (1998). Ważną część jej dorobku naukowego stanowią przekłady z języka niemieckiego, m.in. podręcznika Wprowadzenie do nauki o teatrze Christophera Balme’a (wspólnie z W. Dudzikiem, 2003, wyd. II – 2005) oraz kolejnych tomów w serii „Theatroteka”: G. Fuchsa O scenie przyszłości (2005), M. Reinhardta O teatrze i aktorze (2006), L. Tiecka O cudowności u Shakespeare’a (2006), wspólnie z W. Dudzikiem Ekspresjonizm w teatrze niemieckim (2009) oraz O. Schlemmera Eksperymentalna scena Bauhausu (2010). Przełożyła także na język polski dramaty Petera Turriniego, Gerta Jonkego, Arthura Schnitzlera.

Milan Madjarev, teatrolog, dramatopisarz, pedagog dramatu i improwizacji, lider psychodramy i tłumacz ze słoweńskiego na serbski – przetłumaczył między innymi Faith in the Doll [Wiara w lalkę] Ediego Majarona. Reżyseruje sztuki teatralne i radiowe, wśród których są produkcje oparte na tekstach Miodraga Radisavljevića, Slobodana V. Jovanovića, Jerzego Andrzejewskiego, Henryka Ibsena, Aleksandra S. Puszkina, Mariny Milivojević, Pavo Marinkovića, Edwarda Albee i Stefana Zweiga i innych. W 2008 roku obronił pracę doktorską o utworze Teatr ruchu Josefa Nadja. Wykłada sztuki sceniczne i creative drama w Kolegium Studiów Zawodowych w Kształceniu Nauczycieli w Kikindzie w Serbii. Bada prezencję sceniczną, energię i warunki do rozwijania spontaniczności i kreatywności tancerzy, aktorów i amatorów. Opublikował pięć książek: Creative Drama in the Skozoriste [Creative drama w Skozoriste], The Movement Theatre of Josef Nadj [Teatr ruchu Josefa Nadja] (nagrodzoną w dziedzinie krytyki i dziennikarstwa teatralnego podczas 52. MESS w Sarajewie), The Parallel History of Theatre [Równoległa historia teatru] oraz dwie powieści: Stories [Opowiadania] i New Stories [Nowe opowiadania]. Jest również współautorem książki Applied Theatre in Vojvodina from 2000 until Today [Teatr stosowany w Wojwodinie od 2000 po dziś dzień]. Pracował w Słowenii, Serbii, Bośni i Hercegowinie oraz Korei Południowej.

Marina Milivojević Mađarev, profesor nadzwyczajna w Akademii w Nowym Sadzie w Serbii. W 2008 roku ukończyła studia doktoranckie w dziedzinie teatrologii w Akademii Sztuk w Belgradzie na Wydziale Sztuk Dramatycznych. W 1992 roku uzyskała tytuł licencjata z dramaturgii na FDU w Belgradzie. Pracowała jako redaktorka „Kronik BITEF” w Radio-Telewizji Serbii oraz w latach 1999–2011 była dramaturżką i kierowniczką promocji Jugosłowiańskiego Teatru Dramatycznego. Od 2011 roku związana jest z Akademią Sztuki w Nowym Sadzie. Opublikowała szereg esejów o serbskim teatrze i dramacie w takich w magazynach jak „Teatron”, „Ludus” i „Scena”, pisała również felietony do szeregu belgradzkich gazet i czasopism. Jest członkinią redakcji pisma „Scena” oraz krytyczką tygodnika „Vreme”. Jest autorką ponad dwudziestu dramatów, słuchowisk radiowych, dramatów dla dzieci, scenariuszy telewizyjnych i sztuk telewizyjnych. W 2015 i 2016 roku była odpowiedzialna za selekcję festiwalu Sterijino Pozorje.

Justyna Michalik-Tomala, doktor, pracuje w Katedrze Dramatu i Teatru Uniwersytetu Łódzkiego. Autorka książki Idea bardzo konsekwentna. Happening i Teatr Happeningowy Tadeusza Kantora (Universitas, 2015), współredaktorka licznych książek i katalogów wydawanych przez Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA w Krakowie. Jej zainteresowania naukowe dotyczą głównie awangardy, studiów kulturowych, performatyki, sztuki i polityki oraz związków pomiędzy historyczną awangardą i neoawangardą.

Krystyna Mogilnicka, doktor, antropolożka kultury, tłumaczka, producentka teatralna, kierowniczka projektów kulturalnych. Absolwentka Instytutu Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim i Teatrologii na Uniwersytecie Karola w Pradze. Od 2016 roku związana z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, gdzie obecnie kieruje działem współpracy z zagranicą.

Kamelia Nikolova, badaczka teatru, historyczka i krytyczka teatralna, profesor teatru i kierowniczka Wydziału Teatrologii Narodowej Akademii Sztuki Teatralnej i Filmowej w Sofii w Bułgarii, a także pracowniczka naukowa na Wydziale Teatralnym Instytutu Studiów nad Sztuką Bułgarskiej Akademii Nauk i profesor wizytująca na innych uniwersytetach. Jej zainteresowania badawcze i dydaktyczne są związane z historią teatru bułgarskiego i europejskiego, historyczną awangardą teatralną, teorią literatury dramatycznej i spektaklu, reżyserią teatralną, nowymi praktykami teatralnymi i nowym dramatem. Napisała dziewięć książek, między innymi: The Other Name of Modern Theatre: Stage Director [Inne imię teatru współczesnego: reżyser teatralny] (1995), Expressionist Theatre and the Body Language [Teatr ekspresjonistyczny a mowa ciała] (2000), History of Bulgarian Theatre: Volume IV [Historia teatru bułgarskiego: tom IV] (2011, w ramach zespołu badawczego), Bulgarian Theatre after 1989 [Bułgarski teatr po 1989 roku] i New British Drama [Nowy dramat brytyjski] (2013, 2018), a także wiele dalszych opracowań i artykułów w bułgarskiej i międzynarodowej prasie specjalistycznej, publikowanych w kilkunastu językach.

Martynas Petrikas, adiunkt na Wydziale Komunikacji Uniwersytetu Wileńskiego w Litwie. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię teatru litewskiego, ze szczególnym uwzględnieniem implikacji politycznych i społecznych, a także międzynarodowy wymiar jego rozwoju. Publikuje artykuły i wygłasza prezentacje na konferencjach na temat oddźwięku doświadczeń historycznych we współczesnym teatrze oraz relacji pomiędzy teatrem litewskim i polskim w XX wieku. Jest jednym z autorów opublikowanej w języku litewskim zbiorowej monografii Post-Soviet Lithuanian Theatre: History, Identity, Memory [Posowiecki Teatr Litewski: Historia, Tożsamość, Pamięć] (2014).

Asta Petrikienė, wykładowczyni na Wydziale Przemysłów Kreatywnych na Wileńskim Uniwersytecie Technicznym im. Giedymina w Litwie. Jej zainteresowania naukowe obejmują instytucjonalne aspekty rozwoju w historii teatru. W 2015 roku obroniła pracę doktorską dotyczącą związków teatru i państwa w Litwie w okresie międzywojennym.

Boris Senker ukończył literaturę porównawczą i anglistykę na Uniwersytecie w Zagrzebiu w Chorwacji. Jest profesorem emeritus dramatu i teatru na Wydziale Literatury Porównawczej na tej samej uczelni. W 2007 roku opracował program interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich w dziedzinie Literatury, Sztuki Performance’u, Filmu i Kultury, przez sześć lat pełniąc funkcję kierownika tych studiów. Opublikował czternaście książek, głównie o „okresie formacyjnym” teatru reżyserskiego (od księcia Meiningen do Artauda), o chorwackim teatrze XX wieku, wystawianiu Szekspira na scenach chorwackich, wymianach teatralnych i współczesnych studiach teatralnych. Zredagował dwa tomy Teatru w Chorwacji oraz Bośni i Hercegowinie 1826–1945. Bibliografii dla Instytutu Leksykograficznego, a obecnie redaguje leksykon teatralny dla tego samego instytutu. Jest autorem haseł o chorwackim teatrze do niemieckich i brytyjskich leksykonów teatralnych, a także autorem i współautorem trzydziestu sztuk i scenariuszy teatralnych. Od 2012 roku jest członkiem Chorwackiej Akademii Nauki i Sztuki, a od 2018 roku kierownikiem Katedry Historii Teatru Chorwackiego na wspomnianej Akademii.

Przemysław Strożek, doktor habilitowany, adiunkt w Instytucie Sztuki PAN, współpracownik naukowy Archiv der Avantgarden w Dreźnie. Stypendysta Fulbrighta na University of Georgia (Athens, GA) i Accademia dei Lincei (Rzym). Stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej oraz MNiSW w kategorii wybitnego młodego naukowca. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych o awangardzie, pierwszej monografii o recepcji włoskiego futuryzmu w Polsce: Marinetti i futuryzm w Polsce (Warszawa 2012), a także o sporcie w sztuce: Modernizm – sport – polityka (Warszawa 2019). Jest kuratorem licznych wystaw, w tym wystawy o Enricu Prampolinim, polskiej sekcji Emergence na Praskim Quadriennale (2019), czy wystawy Ahmeda Cherkaouiego w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie (2020).

Edīte Tišheizere, łotewska teatrolożka i krytyczka. Ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Moskwie (GITIS, 1976–1985). Jest starszą badaczką w Instytucie Literatury, Folkloru i Sztuki na Uniwersytecie Łotewskim. Pełni funkcję redaktorki naczelnej magazynu teatralnego „Teātra Vēstnesis”. Napisała między innymi takie książki jak: Neatkarības laika teātris [Teatr [łotewski] okresu niepodległości] (2020), Abpus rāmjiem. Sarunas par mākslu un dzīvi [Poza ramami: rozmowy o sztuce i życiu] (2014) oraz Režijas virzieni un personības Liepājas teātrī [Reżyseria i reżyserzy teatru Liepaja] (2010). Jej zainteresowania badawcze dotyczą interakcji pomiędzy reżyserią i scenografią oraz rozwoju historycznej awangardy w XX i XXI wieku.

Tomaž Toporišič, dramaturg i teoretyk teatru. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym historii i teorii dramatu oraz sztuk scenicznych, prodziekanem Akademii Teatralnej, a także wykłada socjologię teatru na Uniwersytecie w Ljubljanie w Słowenii. Jego główne zainteresowania badawcze to współczesne sztuki sceniczne, literatura i kultura wizualna. Był dyrektorem artystycznym i dramaturgiem Teatru Mladinsko, współzałożycielem Festiwalu Współczesnych Sztuk Performatywnych Exodos i gościnnym programatorem Europejskiej Stolicy Kultury Maribor 2012. Był także kuratorem szeregu wystaw dla Praskiego Quadriennale. Jest członkiem rady redakcyjnej „Amfiteater: Journal of Performing Arts Theory”, sekretarzem generalnym Słoweńskiego Centrum Międzynarodowego Instytutu Teatru Śródziemnomorskiego (IITM), a także członkiem Słoweńskiego i Europejskiego Towarzystwa Estetycznego (ESA), Europejskiego Stowarzyszenia na rzecz Badań nad Teatrem i Spektaklem [European Association for the Studies of Theatre and Performance (EASTAP)] oraz innych stowarzyszeń. Jest autorem licznych artykułów o teatrze i sztukach scenicznych oraz książek: Ecdyses of Drama and Theatre [Ekdyzy dramatu i teatru] (2008) oraz Intercultural and Intermedia Nomadism: On the intertwining of media and cultures in contemporary performing arts [Nomadyzm międzykulturowy i intermedialny: o przenikaniu się mediów i kultur we współczesnych sztukach performatywnych] (2018), a także współredaktorem takich publikacji jak: Drama, Text, Scripture [Dramat, Tekst, Pismo] (2008) oraz Occupying Spaces: Experimental Theatre in Central Europe [Zajmowanie przestrzeni: teatr eksperymentalny w Europie Środkowej] (2010). W 2014 roku za wybitne osiągnięcia w dziedzinie dramaturgii otrzymał od francuskiego ministra kultury tytuł Chevalier dans l’Ordre des Arts et Lettres.

Hanna Veselovska, profesor, krytyczka teatralna, naukowczyni i wykładowczyni. Jest starszą pracowniczką naukową w Instytucie Badawczym Sztuki Nowoczesnej Narodowej Akademii Sztuki Ukrainy, a jej zainteresowania badawcze i publikacyjne obejmują współczesną teorię teatru i ukraińską awangardę teatralną. Jest autorką obszernych publikacji na temat historycznego i współczesnego teatru ukraińskiego, ma na swoim koncie ponad 220 opublikowanych prac, m.in. Kyiv’s Multicultural Theatrical Life, 1917–1926 [Wielokulturowe życie teatralne Kijowa, 1917–1926] w: Modernism in Kyiv: Jubilant Experimentation [Modernizm w Kijowie: Radosne Eksperymentowanie] (Tornoto, 2010), On the Path to Innovation and Experiment: Ukrainian Theater in the first third of the 20th century [Na ścieżce innowacji i eksperymentu. Teatr ukraiński w pierwszej tercji XX wieku] w Staging the Ukrainian Avant-garde of the 1910s and 1920s [Awangarda ukraińska pierwszego i drugiego dziesięciolecia dwudziestego wieku na scenie] (Nowy Jork, 2015). Wśród jej ostatnich, opublikowanych w języku ukraińskim, książek znajdują się: The Twelve Productions by Les Kurbas [Dwanaście przedstawień Łesia Kurbasa] (2005), The Theatrical Intersections in Kyiv: 1900–1910s. Theatrical Kyiv’s Modernism [Skrzyżowania teatralne w Kijowie: 1900–1910. Teatralny modernizm Kijowa] (2006), Ukrainian Theatrical Avant-garde [Ukraińska awangarda teatralna] (2010), Modern Theatrical Arts [Współczesne sztuki teatralne] (2014), Maria Zankovetska National Academy Ukrainian Drama Theatre. Time and Fates (1917–1944). Part 1 [Ukraiński Teatr Dramatyczny Akademii Narodowej im. Marii Zańkowieckiej. Czas i losy (1917–1944). Część 1] (2016), Theatre of Mykola Sadovskyj (1907–1920) [Teatr Mikołaja Sadowskiego (1907–1920)] (2018) oraz More than a Theatre: Ivan Franko National Theatre (2001–2012) [Więcej niż teatr: Teatr Narodowy im. Iwana Franki (2001–2012)] (2019).

Edyta Zielnik, producentka, do 2022 koordynatorka działań międzynarodowych w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego. Z ramienia Instytutu współpracowała przy realizacji przedsięwzięć z obszaru sztuk performatywnych oraz sztuki nowych mediów, interdyscyplinarnych projektów laboratoryjnych, wystawienniczych oraz badawczo-artystycznych; m.in. SharedSpace: Music Weather Politics 2013–2016, Post Apocalypsis, Polska New Theatre, Roku Awangardy, APORIA. THE CITY IS THE CITY, EMERGENCE. From shared experience to new creativity. Living Heritage/Reframing Memory.

Powiązane

Odzyskana awangarda

Projekt Odzyskana awangarda ma na celu przypomnienie dorobku awangardy teatralnej Europy Środkowo-Wschodniej.

Publikacje z serii Odzyskana awangarda

U podstaw rozpoczętego w 2017 w Instytucie Teatralnym projektu Odzyskana awangarda legła potrzeba głębszego poznania tradycji teatralnych krajów regionu oraz ich szerszego rozpropagowania poza nimi.