Tom zawiera pięćdziesiąt trzy teksty. W antologii zgromadzono przedruki artykułów, relacji, wspomnień, które ukazywały się w prasie, a potem bywały publikowane w opracowaniach zbiorowych, przedrukowywane w różnych wyborach — czy to zbiorach autorskich, czy antologiach tematycznych.

Rekordzistą jest chyba tekst Stefana Jaracza Czego nauczyła mnie Reduta?, który miał przynajmniej sześć wznowień. Ale przypomniano tu także teksty zapomniane, nieoczywiste czy trudno dostępne, które poza prasą międzywojnia nie miały późniejszych przedruków. (…)

Wybrane teksty źródłowe zostały uporządkowane tematycznie, nie według dat ich powstawania czy profesji autorów. Książka dzieli się na sześć części, dla których kluczem jest chronologia zdarzeń: Założenia, Pierwsze oceny, Polemiki, Objazdy, Instytut Reduty, Syntezy. (…)

Antologia Reduta. Źródła i komentarze stanowi rodzaj zwieńczenia procesu odchodzenia od traktowania Reduty przede wszystkim jako teatru repertuarowego, który działał też na „innych polach”. Tę zmianę perspektywy zapoczątkował swoimi pracami Zbigniew Osiński, uświadamiając, że Zespół Reduty to coś więcej niż tylko teatr wystawiający sztuki. Niniejszy tom pokazuje Redutę jako laboratorium wspólnoty, zalążek nowej kultury, zespół ludzi pracujących metodą prób i błędów, dlatego też teatralne produkcje i ich ocena są tu na dalszym planie.

– Ze Wstępu Autorki

Z recenzji wydawniczych:

Pomysł na antologię był nadzwyczaj fortunny: zebrać w jednym miejscu teksty źródłowe – a zatem z epoki – mniej lub bardziej znane, ale wcześniej (poza jednym wyjątkiem) już publikowane; teksty, które z różnych punktów widzenia naświetlałyby okoliczności powstania i historię Reduty. Przy czym jest to antologia, a nie apologia; obiektywny dobór autorów i artykułów oraz trafne sproblematyzowanie zagadnień sprawiają, że czytelnik otrzymuje wiarygodny obraz współczesnej, niejednorodnej i nieoczywistej wczesnej recepcji działalności „pierwszego laboratorium teatralnego” w Polsce.

– Prof. dr hab. Wojciech Dudzik

Książka zredagowana i opracowana przez Wandę Świątkowską gromadzi korpus najważniejszych tekstów o Reducie. Autorka antologii jest osobą predestynowaną do opracowania tego typu publikacji. Redutą zajmuje się już ,,od lat”, napisała wiele ważnych tekstów o tym zespole, opublikowała artykuły i książki dotyczące dzieła Osterwy, a nawet była redaktorką tomu pism Osterwy.

Dokonany przez Świątkowską wybór tekstów do tego tomu jest więc precyzyjny i nieprzypadkowy. Antologia bowiem nie rodziła się z kaprysu, ale ze świadomości tego, co trzeba jeszcze koniecznie zrobić w dziedzinie ,,redutologii”, czego brakuje. O Reducie, Osterwie, Limanowskim i innych twórcach związanych z zespołem, powstało już wiele książek. Wydaje mi się, że obok tematu ,,Leon Schiller”, jest to najlepiej i najpełniej opracowane zagadnienie teatralne z okresu dwudziestolecia międzywojennego.

Książka przygotowana przez Świątkowską staje się – jak sądzę – symbolicznym zwieńczeniem pewnego etapu. Po wydaniu redutowych monografii przez Szczublewskiego i Osińskiego, po opublikowaniu korpusu tekstów Osterwy, Limanowskiego i innych osób związanych z Redutą przez m. in. Osińskiego, Guszpita, Kosińskiego, Świątkowską, Kruczyńskiego, Krasińskiego, po wydaniu listów, wspomnień i wielu innych opracowań można powiedzieć, że posiadamy bardzo solidny fundament ,,redutologii”. Pora więc na wydanie summy (albo inaczej – sourcebooka, pisząc brzydko z angielskiego), w której zestawione obok siebie najważniejsze źrodła i teksty z dwudziestolecia międzywojennego (przede wszystkim), same opowiedzą o Reducie.

– dr hab. prof. UJ Tadeusz Kornaś