Spektakl teatralny to wynik współpracy wielu osób. Tych, których postacie czy nazwiska widać od razu – aktorów, reżysera, dramaturga, scenografa, ale i tych, którzy zarządzają pieniędzmi na nie: dyrektorów finansowych lub generalnych, organizujących artystom możliwość pracy.
Często zapominamy, że teatr nie mógłby również obejść się bez szerokiego grona pracowników, których działanie jest mniej transparentne. Chodzi o osoby, które chcemy nazwać „rzemieślnikami teatralnymi”. Ich praca jest nie mniej kreatywna niż reżyserów czy dramaturgów, jednocześnie będąc wymagającą precyzji zegarmistrza, punktualności oraz doświadczenia w swoim fachu. Często te ciche postacie, niezauważanie przemykające korytarzami teatru, są nie tylko skarbnicami wiedzy, anegdot, ale również mistrzami w swojej dziedzinie. To
właśnie w pracowniach teatralnych kryją się tajemnice produkcji kostiumów, dekoracji, rekwizytów i wielu innych elementów niezbędnych w realizacji przedstawienia. Pracownie krawieckie, stolarskie, kostiumowe, szewskie i garderoby – to miejsca pracy, które warto odkryć na nowo.
Pragniemy zwrócić uwagę na rzemieślników teatralnych oraz rzemiosło, jakie uprawiają. Chcemy dowiedzieć się, w jaki sposób pracują, jak wygląda ich pracownia, z czym wiążą nadzieje, co spisują na straty. Czy sądzą, że ich zawód czeka świetlana przyszłość, a może wręcz przeciwnie? Jakie problemy napotykają rzemieślnicy teatralni oraz ich pracownie?
– Wstęp do raportu